Lekkere verjaardagslunch

Post by FISH.

Dutch delight!

En toen kwam ineens een heel moeilijk moment voorbij, een groot nadeel van het emigreren zo ver weg, het overlijden van een familielid. De beslissing om dan terug te gaan was best moeilijk. Het vliegen naar Nederland is niet goedkoop. En ook hier alles  ineens achter laten valt niet mee. Ook voor Roeland ineens weer een hoop organisatie erbij. Maar de wens om bij mijn familie te zijn, ook bij mijn vader, om hem te ondersteunen was wel groot. Dan is het toch wel heel erg fijn dat we in staat zijn om dan toch ook daadwerkelijk terug te gaan. Met dank aan alle mensen die af en toe inspringen met oppas en opvang!
En zo stond ik dan ineens een paar dagen later op Texel, waar mijn oom woonde, en kon ik op een goede manier afscheid nemen.

Hoe bijzonder blijft het toch telkens om ineens weer terug te zijn. Al vanuit het vliegtuig raam zie je dan het zo vertrouwde platte land met de rechte weilanden en sloten voorbij komen.
Maar toch was het dit jaar een ander gevoel als vorig jaar. Dit jaar voelde ik naast heel veel vertrouwdheid toch ook veel gevoelens van afstand en voelde ik me meer een buitenstaander. Het gekke is dat jezelf veranderd door het wonen in een ander land. Je bekijkt alle dingen die eerst gewoon waren in de Nederlandse cultuur en de manier waarop mensen de dingen doen toch met andere ogen. Je maakt zelf heel veel dingen mee, je ontwikkelt jezelf door zo teruggeworpen te zijn op jezelf en je gezin door het wonen in een ander land. En dan lijkt de tijd in Nederland, in Huissen zo 'stil' te staan. Je blijft ook denken over hoe anders je leven zou zijn als we gebleven waren. Het blijft gek allemaal.

En hoe fijn en bijzonder is het ook om iedereen weer te zien. Want eigenlijk is dat het enige wat we missen hier in Nieuw-Zeeland, onze familie en vrienden. Het is zo fijn om al die dingen met ze te doen die je vaak zou willen doen, maar gewoon niet kan door de afstand. En het liefst wil je wel een heel jaar aan sociale contacten en activiteiten in die 3 weken proppen. Wat betekent dat je continu dingen afspreekt met allerlei mensen en vaak ook een vol programma hebt. Toch was het dit jaar rustiger als vorig jaar. Ik was alleen, wat al een heel extra programma scheelde. Maar ook kon ik af en toe wat langer de tijd nemen. Zo ben ik met Roelands familie heerlijk in Zeeland wezen kamperen. Superfijn om een paar dagen 'vakantie' te hebben met een hele hoop mensen tegelijk. Dat scheelt voor mij ook weer een hoop gereis. En geweldig om op die plek te zijn, want een echte familietraditie uit Roelands familie. En we hadden ook nog eens prachtig zomerweer!

Verder met mijn ouders en neefje en nichtje in Winterswijk geweest. Met Annelies naar het North Sea Jazz festival. Met Ingrid en Yvonne naar de sauna. Bij mijn nichtjes verjaardag geweest. Met Hans een heerlijke dag doorgebracht in Sonsbeekpark, onvergetelijk fijn! Met Patricia en Janjaap in hun tuin heerlijk gebarbecued en bijgepraat. De vriendinnetjes van Floor en hun ouders weer even gezien. Eliska en Koen ingehaald bij de vierdaagse. Met mijn ooms en tantes uit eten in Huissen bij het heerlijke restaurant waar mijn neef kookt. Agnes en Pier en hun 6 zonen in Nederland ontmoet, ook al zo bijzonder want die wonen in Nieuw-Zeeland en kennen we van hier! En heerlijk aan het eind van mijn weken een paar dagen bij Julka en Rene gelogeerd. Geweldig om daar bij hun heerlijke huis en in hun tuin aan de Waaldijk de fles wijn leeg te drinken die wij aan Rene op zijn verjaardag cadeau hadden gedaan. Hoe bijzonder was dat! En rode wijn moet echt op en kun je echt niet in de fles laten staan hè Rene!

Ik heb weer enorm kunnen 'bijtanken' van al die bijzondere ontmoetingen. Hopelijk kan ik er weer een jaartje tegenaan wat dat betreft.
Op de terugweg had ik nog een 12 uur overstaptijd in Hong Kong. Toen besloten nog maar Hong Kong te verkennen. De toeristische bus die door de stad langs de hoogtepunten rijd is dan wel heel handig. Daar kan je op-en afstappen bij de dingen die je wil zien. Leuk om eens even te zien, geen echte 'must see' stad voor zover ik dat van die paar indrukken heb meegekregen. Op de weg terug naar het vliegveld had ik ondertussen gedurende 26 uur al niet meer geslapen. Dan wil je wel wakker blijven, maar mijn ogen vielen automatisch dicht. Toch voor de zekerheid maar even mijn mobiele wekker gezet.
En toen in Auckland wachtten op Bas en Anne die vanuit Wellington met het vliegtuig aankwamen. Wat super om ze weer vast te kunnen houden!
En nu na enkele weken weer in Auckland is alles wel weer in een rustig ritme. De jet lag duurde netjes de gebruikelijke week. De kinderen allen weer naar school.

Het blijft bijzonder het leven hier, maar toch ook altijd nog in Nederland, zeker in gedachten!
En iedereen in Nederland; bedankt voor alle gezelligheid, het contact, de gastvrijheid, de bijzondere gesprekken en ontmoetingen. Daar kan niets tegenop hier in Nieuw-Zeeland, want dat kan alleen met jullie!
>

Wellington

Terwijl Kitty in Nederland was, zijn Anne, Bas, Floor en Roeland naar Wellington geweest voor 2 toernooien en een aardbeving. Wat een ervaringen!

Het eerste toernooi waren de nationale kampioenschappen zaalvoetbal, waar het veld-voetbal team van Bas aan mee heeft gedaan. Uiteraard hadden ze ook veel in de zaal getraind, maar nog geen enkele echte zaalvoetbal wedstrijd gespeeld, of eigenlijk Futsal zoals ze het hier noemen. Op Donderdag met het vliegtuig naar Wellington, wat een uurtje vliegen is. We verblijven in een hotel in het midden van de stad, op de zevende verdieping. Op vrijdag begint het toernooi. De wedstrijden worden gespeeld in het spiksplinternieuwe ASB stadium. Zo nieuw dat het nog niet te zien is op Google Earth. Het is een enorm stadium met in total 12 velden. Op een zelfde tijdstip vinden er 6 zaalvoetbal wedstrijden en 6 netball wedstrijden plaats. Gelukkig zijn er hierdoor ook regelmatig velden vrij zodat de jongens, en Floor en Anne, lekker kunnen voetballen of basketballen.

Bas speelt erg goed, echter het team moet wennen aan een zaal in plaats van een veld, zodat de tegenstander hier profijt van heeft. Gelukkig laat Bas zijn scorend vermogen zien en wordt topscorer van het team. Totaal spelen ze 8 wedstrijdjes in 3 dagen, waarvan ze er een aantal weten om te zetten in winst, maar niet genoeg om zich ook te kronen tot kampioenen. In de avond gaan we met het hele team en ouders gezellig eten in de stad en de tweede avond kijken we naar de zaalvoetbal wedstrijd tussen de nationale teams van Nieuw Zeeland en Australië.

Schade aan de kade na de aardbeving

Op zondag is het voorbij en we rijden terug naar ons hotel. Inmiddels hadden we al 2 lichte aardbevingen gevoeld, maar als we lekker op onze kamer op de 7de verdieping zitten begint het hele hotel te schudden. We schrikken enorm en proberen op een plek te staan die volgens ons goed is, namelijk onder de deurpost. Na ongeveer 30 seconden stopt het beven van het hotel, maar wij beven nog door van de schrik. Via de trappen lopen we snel naar beneden, samen met alle andere hotel gasten, en staan even in de lobby naar de televisie te kijken. De beving had een kracht van 6,5, maar aangezien de oorsprong van de beving niet heel dicht bij de stad was viel de schade mee. Maar ook omdat Wellington dusdanig gebouwd is dat ze nog wel heftigere aardbevingen kan weerstaan. We lopen toch maar richting kade, weg van de hoge gebouwen, maar onze rust keert niet echt terug, aangezien we overal alarmen horen afgaan, brandweerwagens rijden rond, gebouwen worden ontruimt en veel mensen op straat. We besluiten uiteindelijk toch maar even ergens te gaan eten, maar door alle schrik smaakt het eten niet echt.  In het hotel zijn ze erg meelevend.  Ze leggen uit waarom een hotel zo enorm schud, en dat dit hoort en dat je dit dus zo goed voelt op de 7de verdieping. Maar we mogen toch verkassen naar de eerste verdieping. We slapen toch niet echt lekker.

De volgende dag rijden we de stad uit voor een potje mini-golf, korte strand wandeling, lekkere lunch, en nog even basketballen in het Stadium. Wat opvalt is dat er niks opvalt.  Het leven in Wellington is weer normaal doorgegaan.  We zien weinig tot geen schade en dat stelt ons gerust.  In de tussentijd zijn we aan het e-mailen om te kijken of het basketbal toernooi wel doorgaat.  Alles gaat door!  Die avond slapen we een stuk beter.  Na een bezoekje aan het prachtige Te Papa museum in Wellington, waar we nog meer leren over de aardbevingen in de regio, vertrekken we naar het Scots College.  Een oude kostschool waar we vanwege de schoolvakantie terecht kunnen.

Die avond komen ook de andere meiden van Floor's basketbal team, en de volgende dag om 8:00 is onze eerste wedstrijd. Het is een enorm toernooi. 20 jongens teams en 20 meisjes teams, allemaal Under 15 (dus 13 en 14), 4 dagen lang, in een sport centrum waar tegelijkertijd tijd 6 basketbal wedstrijden werden gespeeld, en daarnaast nog 6 velden voor andere sport, zoals Netball (een soort korfbal). Het niveau van de wedstrijden was enorm hoog met uiteindelijk finale wedstrijden om van te smullen, waar de jongens van North Harbour, de club waar Floor ook speelt, in een zinderend slot het kampioenschap binnensleepte met een eindstand van 80-77. Floor speelt 7 volledige wedstrijden en blinkt uit in het pakken van rebounds en het scoren via haar briljante center moves.  Voor Floor (en mij) een enorme ervaring!!

Bas en Anne hebben we op woensdag op het vliegtuig terug naar Auckland gezet.  Een prima manier voor kinderen om te reizen onder begeleiding van de stewardessen.  Roeland zette ze bij het vliegtuig af, en Kitty, net terug uit Nederland, haalde ze bij het vliegtuig weer op.

Op zaterdag avond vliegt het team van Floor weer terug naar huis en zit de schoolvakantie erop.  Floor kan nu weer gaan uitrusten op school :-)  en Roeland op het werk.

Meer foto's op deze site

Klik voor nog een actie foto Floor