Fisher & Paykel Healthcare

Na 10 weken werken heb ik een aardig idee gekregen over het bedrijf, de collega’s en mijn rol binnen de organisatie. Het geeft mij tevens een goede kijk op de cultuur in een echt Nieuw Zeelands bedrijf. Fisher & Paykel is begonnen in Nieuw Zeeland in 1934 als een importeur van koelkasten en wasmachines. In 1938 is F & P gestart met de productie van eigen koelkasten en wasmachines. De betrokkenheid in de medische wereld begon in de late jaren 1960. Er werd een prototype ontwikkeld van het huidige product voor gebruik bij patiënten die extra zuurstof nodig hebben in de intensive care. In 2001 is Fisher & Paykel Healthcare opgericht onafhankelijk van de wasmachines en koelkasten. Een van de doelen is om het bedrijf iedere 5 jaar te verdubbelen, wat tot nu toe heeft geleid tot een organisatie van 2200 medewerkers wereldwijd, waarvan 1700 hier in Auckland. De omzet is dan ook wereldwijd, met de hoogste omzet in de USA, en dan in Europa.

Even deze korte geschiedenis om aan te geven hoe de organisatie cultuur is ontstaan, die ook past bij een Nieuw Zeeland’s bedrijf. Zoals jullie vast hebben opgemerkt is Nieuw Zeeland een eiland en heel ver van alles en iedereen verwijderd. Gevolg daarvan is dat ze alles zelf verzinnen, ontwikkelen en maken. Hiervoor hebben ze zelfs een afkorting: DIY (Do It Yourself). Dat is ook goed te merken in het bedrijf. Alle systemen en processen worden opnieuw verzonnen, terwijl die allang ergens anders op de wereld verzonnen zijn, en met succes geimplementeerd. Gelukkig zijn ze wakker aan het worden en proberen nu meer naar andere bedrijven te kijken. Onderdeel van die strategie is ook het aantrekken van mensen van andere medische bedrijven in de wereld. Zo is mijn baas overgekomen uit Amerika, ik uit Europa en hebben we een derde Amerikaan aangetrokken, die ook Europese ervaring heeft.

Verder is over het algemeen het leven hier goed! Mooi weer, mooie natuur, niet te veel mensen, en over het algemeen emigranten die een ander leven willen. Ook dit is kenmerkend voor de cultuur. We beginnen vroeg, werken best wel hard, maar als het half vijf is, is het tijd voor andere zaken, zoals familie, natuur, vissen, sport etc. En tijdens het harde werken is er geen tijd om zich heel druk te maken. Terwijl er bij product problemen in mijn vorige bedrijven een behoorlijke paniek was, blijft hier iedereen wat onderkoeld en duurt het daardoor ook even voordat er actie wordt ondernomen. Het bedrijf werkt niet met bonussen of anderzins, maar de medewerkers worden beloond door promotie, groei, waardering, maar geen vette bonussen (wel jammer). Het bedrijf groeit heel gestaag doordat er over het hele vlak hard wordt gewerkt, men zich niet onnodig druk maakt, en niet extra hard werkt voor het halen van een bonus. De grote vraag is dan ook: Wat werkt op de lange termijn beter!! Terwijl de crisis bij andere medische bedrijven allang is toegeslagen (ik ken er ten minste 2), is de crisis hier nog niet aan de orde, en groeit het bedrijf rustig verder. Terwijl in mijn vorige bedrijf er hard gewerkt werd aan een paar e-mails die nog naar een baas gestuurd moesten worden om te laten zien hoe hard er gewerkt werd, zitten ze hier allang op een boot een snapper (vis) naar binnen te halen. Misschien toch wel goed, geen bonus!

Zoals op de foto’s te zien is het een prachtig gebouw. We hebben een enorm parkachtig stuk land (de vijver op de foto hoort ook bij het land) met daarop 2 grote gebouwen voor de 2 product groepen.  Aan grond geen gebrek hier. Er wordt een 3de gebouw gebouwd dat over een jaar of 2 klaar moet zijn. Het bouwen gaat hier wat minder snel dan in Nederland. In het park lopen overal Pukeko’s, de kenmerkende loopvogels die verre van uitgestorven zijn. De gebouwen zelf bestaan uit grote open ruimten waar de bureau’s van iedereen staan. Iedereen, ook de CEO, zit in deze open ruimtes. Het idee hierachter is dat de communicatie hierdoor bevorderd wordt. Waar ik zit, zit ook mijn hele afdeling. Er is ongeveer plaats voor 50 medewerkers. Voor mij is dat dus even wennen, na meer dan 10 jaar mijn eigen kantoor te hebben gehad.  Er zijn wel voldoende vergaderkamers, waar je kan bellen, je kan terugtrekken of vergaderen. Ondanks deze open ruimte is het toch opvallend stil en wordt er zachtjes gepraat door de telefoon of met elkaar. Al met al een prima bedrijf en voldoende uitdaging om de komende jaren lekker bezig te zijn!!

Morgen is voor ons een grote dag. We gaan dan in ons nieuwe huis wonen. Iedereen verheugd zich er enorm op. We hopen op mooi weer; de kinderen willen namelijk als ze uit school komen meteen in het zwembad springen! Ons volgende berichtje zal dan ook vast gaan over de verhuizing.

Onderwijs, rugby, cultuur, onderwijscultuur, rugbyonderwijs en rugbycultuur

Ik schrijf dit stukje met de televisie aan LIVE vanuit het centrum van Auckland. De afgelopen week ontwikkelde zich langzaam een ‘rugby wk koorts’ over dit land en Auckland. De vlaggen aan de huizen en aan de auto’s bepaalden telkens meer het straatbeeld. De winkels proberen hun producten te slijten door overal een zwart/wit/all blacks ‘sausje’ over te gooien. En er zijn zelfs mensen die hun huis in de kleuren van hun land geschilderd hebben. Het was Rood/wit, want Tonga speelt vanavond de openingswedstrijd tegen de ‘All Blacks’, het nationale team van Nieuw-Zeeland. Nu zijn wij als Nederlanders totaal niet opgegroeid met rugby. Maar denk even terug aan het afgelopen WK voetbal en je weet ongeveer hoe alles in het teken staat van de favoriete sport van dit land en hoe ‘gek’ mensen kunnen worden. En Nieuw-Zeeland is favoriet voor de wereldtitel, dus…. Dus ondanks dat wij geen rugby kenners en liefhebbers zijn, aan de opgewekte en vrolijke wk koorts ontkom je niet. Op de scholen van de kinderen oefenen ze dus de landen en bijbehorende vlaggen, doen ze de Haka, de traditionele dans van dit land die voorafgaand aan de wedstrijd gedaan wordt, krijgen ze rugbyspullen en plaatjes mee en wordt er met gym op school natuurlijk een rugby wedstrijd gespeeld, op blote voeten! Lekker gras en modder tussen je tenen, lekker zweten, rennen, worstelen en je verheugen op alles wat komen gaat. Dus nu vanavond, de openingsavond van het wk, zijn vele scholen vroeg dicht gegaan, zijn mensen vroeg vertrokken vn hun werk en stroomt de stad vol met fans. Roeland zit op dit moment in de auto met de kinderen om het openingsvuurwerk te gaan bekijken vanuit Devenport, de andere kant van de haven van Auckland. Helaas een lange, lange file. Wat dat betreft hebben Hildeke en Ronald het beter, zij hebben een boot! (tja, we hebben al veel voor elkaar maar dat nog niet). Maar de sfeer is uitgelaten. Overal feestende, lachende mensen die zich verheugen. Uiteindelijk is Roeland na een uur file toch maar weer omgedraaid en is hij op een heuvel, op een andere plek aan het water gaan staan met een prachtig uitzicht over de stad. Toen mij gebeld en reed ik in 10 minuten naar hun toe. Tja, als we de stad beter hadden gekend hadden we dat eerder gedaan.

Het vuurwerk is prachtig. Op 6 verschillende plekken (5 verspreid over de stad en 1 op de skytower) een continu en vrijwel gelijktijdig licht en geknal. En aangezien we niet alleen waren, was het een hoop geklap, geschreeuw (go New Zealand! Go Tonga!) en ‘ge-oh’ en ‘aah’. Een heel bijzondere sfeer. En toen snel terug voor de wedstrijd op tv. Naast het rugby hebben zowel de kinderen als ik een goede indruk kunnen krijgen van de (onderwijs) cultuur in dit land. De afgelopen week was op de school van Bas en Anne de cross country wedstrijd en de dag erna een groots opgezette ‘grandparents day’. De wedstrijd speelde zich af op het grote grasveld van de school (start en finish). Alle kinderen van de school kregen een plek om het veld. Een enorme menigte ouders op de banken en het plein. Vanaf de allerkleinsten werd er in groepen gelopen (meisjes/jongens). Eerst alleen een rondje om het veld, de oudere kleuters 2 rondjes en zo oplopend tot 2 rondjes om de school met verschillende behoorlijk steile heuvels erin. Met Bas werd het erg spannend, hij was tijdens het oefenen opgeklommen tot de 11e plaats (de eerste 10 zouden mee doen aan de Aucland scholen wedstrijden). Bas is echt een sprinter, na 1 rondje liep hij vooraan. Maar ik zag al dat hij wat vermoeid werd en de concurentie niet erg ver achter. Dus toen ze weer het plein opkwamen werd het aftellen. Bij plek 8 werd ik zenuwachtig….nu moet het gebeuren….en daar kwam hij met een groepje aan. Maar helaas….weer 11e! Maar wat was ik trots op hem, in die paar weken zoveel geleerd, geoefend en zijn best gedaan. Wie weet komen er ook nog sprintwedstrijden? Want sporten is hier heel belangrijk en zie je ook overal gebeuren. Op school, op het strand, langs de weg. Meestal hebben de huizen ook een aparte ‘fitness’ ruimte, soms dient de garage daarvoor. Het is een onderdeel van het leven hier. De laatste dag van de schoolweek was er ‘grandparents day’. De oma’s en opa’s mochtten op de school komen en de kinderen lieten zien wat ze leerden. Eerst in de klas en later in de gym/toneelzaal. Het begon met het zingen van het volkslied, daarna natuurlijk ook de Haka. 3 Kinderen waren uitgekozen om hun ‘speech’ voor te dragen. Deze hebben alle kinderen gemaakt en al eens voor moeten dragen. Maar nu de beste 3. Het is boeiend te zien hoe ‘spreken in het openbaar’ al een onderdeel is van de allerjongsten. Ze gebaren erbij, mimiek, stemwisselingen. Heel erg knap en goed gedaan! Verder verschillende dansen van de dansgroep, onder andere ‘puppets on a string’, uitgebeeld door een groep ‘poppen’ en de anderen die aan de touwtjes trekken. Een aziatische voordracht van een meisje op een instrument dat ik niet ken, maar ook goed bespeeld. Een zanggroep die ‘Halleluja’ zong. Een enorm afwisselend en over het algemeen boeiend programma. En een enorme diversiteit aan culturen naast elkaar. Aziaten,Zuid- Afrikanen, enorme blonde Zweeds/Nederlands ogende kinderen, kinderen met rode haren en sproeten (Engels), Maori’s, hele mooie meisjes uit India, Thailand, Indonesie, uit Europa van alles wat (Russen, Fransen, Italianen, Portugezen etc.). De sfeer is heel accepterend en respectvol. Iedereen is op enige tijd immigrant geweest, heeft hetzelfde proces meegemaakt en heeft zijn eigen uiterlijk, gebruiken, kleding en 2e taal. De ‘gemeenschap’ is een heel belangrijk onderdeel voor de mensen hier en wordt je continu van bewust gemaakt. Ze zijn trots op hun ‘community’. En op beide dagen had ik dan ook snel aanspraak met andere ouders. Was ik nog wat terughoudend of onzeker over dit eerste contact. Zij gaven meteen hun adres en telefoongegevens en uitnodigingen om op bezoek te komen. Ze zouden ons gezin wel even introduceren in de ‘community’. Overigens was het ene gezin een Braziliaanse man met een Hollandse vrouw, die eerst jarenlang in Portugal hadden gewoond en 16 jaar geleden geemigreerd waren. De andere was een blank gezin (verre Nederlandse voorouders) uit Zuid-Afrika. Zij waren 4 jaar geleden geemigreerd. Om maar even een multi-cultureel voorbeeld te geven. En voor opa en oma; Anne heeft een mooi gedicht voor jullie gemaakt in het Nederlands en Engels. We sturen het op!

Gisteren (zaterdag) was het nog een mooie zonnige dag en zijn Roeland en ik naar Mairangi Bay gereden, onze toekomstige woonwijk. Daar bij het plaatselijke lunch/koffie tentje een ‘take away’ cappuccino gehaald. Het was er gezellig druk. Hierna gestart met lopen via de kustroute terug naar ons appartement in Torbay. Na de lunch met de kinderen naar het strand. En weer gezwommen. Stoer hoor, het water is nog echt koud. En zo wennen we met kleine stapjes aan het leven hier. En eerlijk gezegd; Het bevalt goed!

Lente

De lente is vandaag officieel begonnen. Ietwat vreemd dat deze op 1 september begint, maar dat wordt hier wel overal verkondigd. De temperatuur stijgt heel langzaam en het was al weer een enkele dag 18 graden. Vooral als de zon schijnt is het heerlijk. De zon was afgelopen weekend zo sterk dat we alweer aan het insmeren waren. En aan het eind van de dag toch een rood hoofd.

Op zaterdag zijn we naar Long Bay gegaan. Een prachtig natuurpark aan de kust, waar we kunnen wandelen, spelen in de speeltuin, voetballen op het gras, picknicken aan de eettafels, spelen op het strand en zelfs zwemmen in de zee. Anne en Floor zijn in hun ondergoed de zee in gegaan, hoewel het water nog wel behoorlijk koud is (zwembroeken zitten in de container die ergens op de oceaan rondzwerft). De golven in de Hauraki Bay zijn niet noemenswaardig, en in dit weekend is er geen enkele golf te zien. Heerlijk voor iedereen met een boot. Het is gezellig druk in het park. Er wordt overal gepicknickt en zelfs de barbecues zijn al aan. Hierdoor aangestoken trekken wij ook een lekkere Nieuw Zeelandse Pinot Noir open en genieten van de gezelligheid.

Op zondag gaan we wandelen van Mairangi Bay naar Browns Bay. Dit kan alleen bij laag tij en ook dan is het behoorlijk klauteren over de gladde rotsen. De kinderen vinden dit fantastisch en het is indrukwekkend hoe mooi de kust strook hier is, zo vlakbij ons huis. Voor meer foto's klik op deze link.

Het links auto rijden begint al aardig te wennen. Het is nog maar een keer bijna mis gegaan, toen Roeland regelrecht op een Aziatische vrouw afreed, die zich helemaal kapot schrok. De rotondes, die er veel zijn, zijn makkelijker dan iedereen zegt en zelfs de voorrang regel dat degene in de lange bocht voorgaat leren we al aardig. We stappen nog wel regelmatig aan de verkeerde kant in, zelfs als we van te voren nadenken over waar het stuur zit, lukt het nog niet altijd. Ook Floor, als ze voor in wil zitten, stapt nog wel eens achter het stuur. Maar ze moet toch echt nog 4 jaar wachten voor ze mag beginnen met rijles. Oversteken blijft ook link, aangezien de auto’s echt van de andere kant komen. Het verkeer zelf is druk in Auckland, maar wel relaxed. Inhalen is niet echt mogelijk, aangezien iedereen even hard rijdt, namelijk de toegstane snelheid of minder, en ook alle banen gebruikt worden. Dus op een 4 baans weg rijdt iedereen overal en is inhalen alleen mogelijk als je alle banen gebruikt, en zelfs dan rijd je niet veel harder dan andere. Maar na een paar weken pas ik me al aardig aan, aan de rustige manier van rijden, aangezien het dan net zo lang duurt om ergens te komen en het ook wel lekker relaxed is.

De kinderen zijn in hun tweede week van de school. De eerste week was erg vermoeiend voor allen. Met name Floor was helemaal 'total loss' als ze uit school kwam. Wat een indrukken, continu een taal horen die je nog niet kent, nieuwe klas, nieuwe mensen, het viel niet mee. Zo vertelde ze dat ze tijdens een rekenles pas aan het eind doorkreeg dat de sommen gedeeld moesten worden. Er stonden er tien, dus ze kon er nog net twee maken, die ze ook meteen helemaal goed had gedaan. Ze zei: Als ik had geweten dat ik moest delen, had ik ze echt allemaal wel kunnen maken. En afgelopen maandag kwam ze met een boekje thuis met allemaal teksten over de globalisering en de nieuwe technologien die daaraan bijdragen. Toch geen gemakkelijk onderwerp als je pas net een week op een Engelse school zit. Ze moest allemaal opdrachtten erover maken. Met als gevolg dat mama die avond de eerste tekst in in het Nederlands ging vertalen (7 bladzijden!) en de opdracht uitschreef. De volgende ochtend toch maar even nagevraagd bij de juf, bleek dat ze ook gezegd had tegen Floor dat zij dit helemaal nog niet hoeft te doen, want dat is nog een beetje te moeilijk! Waarop Floor opgelucht zuchtte en mama ietwat vermoeid. Toen hebben we maar met z'n allen besloten dat Floor de opdrachten in het Nederlands maakt (want toch al vertaald), dan leert ze er toch nog wat van. En zo modderen we de dagen door, leren we allen veel, maar blijft alles nog steeds nieuw.

Anne doet het, in tegenstelling tot Floor, enorm goed en makkelijk. Een totaal ander kind. Anne zegt tegen ons: Mama ze praten wel tegen mij, maar ik doe maar wat, want ik versta het toch gewoon niet. En dus gaat ze vrolijk naar school, komt vrolijk terug, vind ze vooral de geweldige speeltuin op de school leuk en maakt ze met enthousiasme huiswerk 's avonds (boekjes lezen en woordjes schrijven), terwijl ze dat eigemlijk helemaal niet hoeft.
Bas oefent iedere dag voor de schoolloop. De beste tien kinderen mogen meedoen tegen de andere scholen van Auckland. Ondertussen staat hij op plek 13, en blijft hij oefenen en leren hoe hij het best de loop kan doen, waar hij moet versnellen en waar hij kan 'uitrusten'. Bas vertelt dat hij school telkens leuker gaat vinden. Qua leren is hij nog wel echt in de introductiefase, rekent tafels onder de vijf (die hij allang gehad heeft en kent), maar in het Engels is het toch weer even wennen en oefent hij meteen zijn taal. Voorlopig vind hij het wel fijn, kan hij in ieder geval ook af en toe een goed antwoord geven.

En zo leven we rustig verder. We verlangen allen naar ons nieuwe huis, onze eigen spullen en het ons nog meer 'thuis' gaan voelen.