Op 30 December vertrekken we voor onze zomervakantie richting zuiden. In Europa was dat altijd richting zon, Italië, Spanje, hier is het richting Zuidereiland. Het Zuidereiland ligt wat verder van de evenaar weg dan het Noorder eiland, dus het weer is er niet altijd beter.
Terwijl ik dit op schrijf is het in Auckland zomer, zomer, zomer. Veel zon en hoge temperaturen. Hier, in de buurt van Christchurch heeft het vannacht geregend en heb ik (Roeland) lange broek en trui aan. Of dit voor de tijd van het jaar normaal is weten we eigenlijk niet, maar gedurende onze vakantie was het af en toe best fris en regende het regelmatig flink. In ieder geval zal het ook door de vele bergen (de Alpen van NZ) komen.
Onze vakantie begint weer net als vorig jaar in hoofdstad Wellington. Een kleine gezellige stad aan een prachtige baai. We besluiten toch weer een dagje te blijven, ook om er oud en nieuw te vieren. Oudjaar is een prachtige zonnige dag en omdat we vorig jaar al een beetje het centrum verkend hadden besluiten we nu naar de Dierentuin te gaan. Natuurlijk ook vanwege onze Bas die nog steeds in iedere stad de dierentuin wil bezoeken. Hij moet toch weten hoe het er overal aan toe gaat, want later wil hij zelf een dierentuin gaan beginnen en dan ken je maar je concurrenten nietwaar. Deze dierentuin is leuk gelegen op een heuvel en kijkt af en toe richting de stad, het is een gezellig aandoend park. De dierentuin staat er een beetje bekend om dat je als bezoeker dichtbij de dieren kan komen en je er veel met de dieren kan doen of gedaan wordt.
‘s-Avonds vinden we een perfect Italiaans restaurant, waar we heerlijke pasta’s, vlees en vis eten en grote toetjes als dessert eten. Een waar genot, gemaakt en geserveerd door Italianen, zodat we ook nog kletsen over Rome en Napels. En Bas wordt door de eigenaar opgedragen zijn grote zus goed te beschermen tegen jonge aanbidders, hij moet een 'shot gun' kopen, want dat doen ze daar ook. Bas kijkt ietwat geschokt naar ons en weet niet of hij het moet geloven. Maar wij kennen Napels en de Italianen, 'very protective' zoals de Italiaanse eigenaar zegt. In ieder geval weten we voor volgende bezoeken waar wij uit eten gaan.
Rond 10 uur lopen we richting kade. Er is muziek en het is er levendig en gezellig. Vanwege de harde wind is het vuurwerk helaas afgelast. Terwijl in Nederland dit aanleiding zou zijn tot hevige discussies en meer, wordt het hier meer als mededeling gezien en danst men verder op de live muziek. Plotseling wordt er afgeteld en ineens zijn we in 2013. We maken een kinderchampagne open en toosten op wederom een bijzonder jaar. Als we richting ons hotel teruglopen zien we veel feestende mensen. Iedereen wenst elkaar het beste toe en de sfeer is ontspannen en gezellig.
De dag erna nemen we de ferry naar Picton, op het Zuidereiland. Aangezien we lekker hebben uitgeslapen, hebben we de late ferry en komen pas in de namiddag in de zonnige Marlborough Sounds aan en belanden we in het motelletje in Blenheim, in DE wijnstreek van Nieuw Zeeland.
De dag erna begint onze echte tocht door het Zuidereiland. We besluiten via de ruige westkust te gaan. Via de rustgevende Nelson Lakes komen we in een stromende regen terecht. Het komt met bakken uit de lucht, en hoewel we genieten van het magnifieke landschap missen we toch door het weer de echte hoogtepunten. Als we door een smalle kloof rijden zien we al wat effecten van de enorme regen, er zijn hele stukken van de berg en weg weggeslagen en we zien auto's geslipt in de berm liggen. Als we uiteindelijk in Westport aankomen en ons settelen in een motelletje zien we op het nieuws dat het wat meer was dan alleen maar regen. Er zijn veel wegen afgesloten en een brug is door de watervloed kapot gespoeld. Deze brug ligt precies in ons reisplan, omdat hij op de enige weg langs deze kant van het eiland richting zuiden ligt. Ernaast liggen de bergen en dan zijn er pas aan de Oost kant van het eiland weer wegen. De weg langs de westkust in dus niet meer te berijden! Toch ook bijzonder om te beseffen dat wij en vele anderen nu niet verder kunnen omdat er 1 brug kapot is. De enige omleiding is dus via de oostkust, honderden kilometers om. We moeten ons plan dus wijzigen. Uiteindelijk heeft deze hoofdverbinding op het Zuidereiland er een kleine week uitgelegen, midden in het toeristische seizoen. Maar ook dat hoort bij Nieuw Zeeland, en je hoort niemand klagen. Het is zoals het is, net als het weer en mensen leven lekker verder en storen zich weinig aan dit soort dingen.
Als we de volgende ochtend wakker worden is het prachtig weer! Ja, ook dat hoort bij Nieuw Zeeland. We besluiten om naar de Pancake Rocks te rijden. Via een prachtige kustweg met wat kleine uitstapjes naar onder andere een kolonie zeehonden, bereiken we de beroemde pannenkoeken rotsen. We hebben geluk, het wordt vloed, dus we kunnen ook genieten van de blow holes, gaten in de rotsen waar vanuit de zee onderaan de rotsen de vloedgolven omhoog gespoten worden. De rotsen zelf lijken echt op stapels pannenkoeken en het bijzondere is dat de wetenschappers er niet uit zijn hoe dit ontstaan is. Natuurlijk willen de kinderen 's middags ook pannenkoeken eten. We hebben een prachtige kleine campingbarbecue gekocht waarop we lekkere pannenkoeken maken. Wel warm zo midden in de zomer.
In Greymouth besluiten we te gaan kamperen en even een rustpauze in te lasten. In de verte zien we de gletsjers, maar helaas, daar kunnen we niet heen, vanwege die kapotte brug.
Dus rijden we de Arthur pass op. Een prachtige weg over de zuidelijke alpen. Op ons eerste stop plekje komen we de Kea tegen, een groen-bruine berg papegaai. We wandelen naar een enorm hoge waterval en genieten van het weidse landschap en de met sneeuw bedekte bergen. Via een zandweg belanden we op een basic ‘camping’. Deze campings zijn er vele in Nieuw-Zeeland, worden door de regering onderhouden, staan vooral bekend als natuurcampings met weinig voorzieningen.
Het kost dus ook weinig, meestal is er een postbus met enveloppen waar je dan wat geld in stopt en deze in de bus stopt. De meeste van deze campings liggen vaak prachtig midden in de natuur of aan zee. De camping waar wij nu zijn beland bestaat uit een groot grasveld in het midden tussen de bergen waar we onze tentjes op zetten en we genieten van de enorme rust. Op het veld, waarschijnlijk groter dan 4 rugby velden, staan nog 2 andere tenten, helemaal aan de andere kant. Er is een wc (gat in de grond) en we moeten water uit de rivier halen om te gebruiken. En het is er 30 graden, zo warm hebben we het nog niet gehad in Nieuw Zeeland. Dit is echt vakantie! Roeland en ik vinden deze campings heerlijk. Hoe weinig heb je als mens eigenlijk nodig, en het gevoel van weinig andere impulsen als alleen de natuur om je heen is heerlijk voor je rust. Meestal vermaken de kinderen zich ook uitstekend, ze verzinnen vanzelf wel weer spellen in al deze ruimte.
We verkennen de Arthurs Pass verder. We komen bij een plek waar het hoogtepunt is een wandeling door een grot. Deze zijn ontstaan door de rivier de door het kalksteen is heen geslepen. Met lampjes op ons hoofd gaan Floor, Bas en Roeland de donkere grot in. Al wadend door een snel stromend riviertje gaan we door de prachtige door de rivier uitgesleten grotten. Het is best spannend, Bas die toch nog klein en licht is wordt soms behoorlijk door de snel stromende rivier meegesleurd. Roeland moet regelmatig beide kinderen optillen in de gangen. Na een uur komen we moe en voldaan aan de andere kant weer boven waar Anne en Kitty op ons wachten. We zijn toch wel erg blij weer zon en licht te zien. Het was wel erg donker en benauwd zo onder de grond.
Als we de bergpas verder afrijden belanden we uiteindelijk aan de Oostkust en besluiten we het mooie weer op te zoeken in Akaroa. Deze plaats ligt op een schiereiland voor de kust bij Christchurch. Het oorspronkelijke Franse stadje heeft nog steeds de franse gezelligheid, straatnamen, Franse vlaggen en er zijn gezellige barretjes, een boucherie en restaurantjes. Een heerlijke plek om even bij te komen van de lange reis en te genieten van een prachtig schiereiland, met enorm grote en mooie baaien, uitzichten en stranden. Regelmatig komen er grote cruiseschepen de baai in, het stadje wordt dan een paar uur bevolkt door oudere Amerikaanse echtparen. De dames gebotoxd en zwaar opgemaakt, met hoge hakken en veel sieraden, de mannen met bierbuik en Hawai shirt erachteraan sloffend. Je ziet ze denken: "Wanneer kan ik weer pokeren op het schip?" Ik vraag me altijd af of je met zo'n cruise nou echt een land beleeft of dat zo'n stadje bezoeken meer ter afleiding is van die eindeloze uren op zee. Niks voor ons zoals je hoort (alhoewel we het nog nooit geprobeerd hebben, dus zeker weten doen we het niet).
Verder zien we een groepsreis bestaande uit Nederlandse echtparen uit de Achterhoek en Rotterdam, die een 'pie' (ze spreken uit 'pi') proberen te bestellen. Floor en ik lachen ons kapot. Het doet alles erg on Nieuw-Zeelands aan. Maar als al deze toeristen weer verdwijnen, blijft een enorm sfeervol Frans stadje over gelegen in het Nieuw-Zeelandse landschap met zee, baaien en bergen.
Na een paar dagen reizen we verder naar het einddoel van onze reis; Queenstown. Een gezellig, behoorlijk toeristisch stadje in het midden van de Zuidelijke Alpen. In deze stad kan alles wat maar enigszins avontuurlijk is. We besluiten eerst met kleine skeltertjes van een bergbaan af te racen en de dag erop gaan we paraglyden en springen we met parachute van een berg af. Maar eigenlijk vinden wij dat al deze activiteiten voor ons niet eens zo nodig zijn. De natuur is hier zo mooi.
Ons meest zuidelijkste puntje van de reis is de Doubtful Sound, het langste en diepste fjord van het land. We vertrekken ‘s-ochtends vroeg met een boot over een groot en diep meer. Het is nog zonnig en droog maar de voorspellingen zijn niet al te best. Dit was dan wel weer verwacht, want in dit gebied zijn de voorspellingen eigenlijk nooit goed. Het regent hier 200 dagen in het jaar en met een gemiddelde regen hoeveelheid van meer dan 10 meter per jaar. Na de tocht over het meer gaan we met een bus over de bergen naar het fjord, waar we weer een andere boot stappen voor een tocht over het fjord.
We zien continu hoge bergen vol regenwouden. Watervallen die tussen de bomen naar beneden klateren. Enorme eilanden in het meer, kloven en zijarmen van het fjord waar je het einde niet van ziet. Als je daar urenlang doorheen vaart en deze eindeloze grootsheid van de natuur en die donkere wolken erboven ziet, begrijp je een beetje waarom Cook destijds omkeerde nadat hij een begin maakte met navigeren door deze wateren en de baai 'Doubtfull Harbour' noemde (later de Doubtfull Sound). Dat waren toch wel echte avonturiers destijds. Veel Nieuw-Zeelanders vinden dat het een domme fout van Cook was om terug te varen en niet te ankeren. Maar de enorme steile en hoge rotswanden bekijkend, de donkerte van het land, begrijp ik het wel. Je zal maar zo ver gevaren hebben, maandelang op zee en dan hier aankomen! Je wil toch minstens een wit zandstrandje en wuivende palmen :)
Het is een enorme beleving om in zo een gebied te zijn. Als de kapitein de motor van de boot af zet en de mensen vraagt om stilt te zijn is dit enorm indrukwekkend. Het enige wat je hoort zijn de vogels en watervallen, verder helemaal niks.
We reizen na deze belevenis terug naar Queenstown, maar rijden dit keer langs het 77 kilometer (!) lange meer op om naar Glenorchy te rijden. De weg ernaartoe heet 'Paradise road' en het is wel duidelijk waarom. Wat een kleuren, het groenige meer, de besneeuwde bergen op de achtergrond. We logeren in de Kinloch lodge, een lodge aan het einde van een lange zandweg. Zo'n weg geeft je altijd een beetje het gevoel dat je aan het einde van de wereld zit, wat in dit geval ook echt weer zo was. Er was het meer en die Lodge, verder niets. Maar de Lodge straalt een enorme gezelligheid uit en er is een restaurantje bij waar het eten heerlijk is. De bijbehorende camping staat onder water, vanwege de enorme regenval, dus we belanden in een gezellig kamertje met een prachtig uitzicht over de omliggende bergen en het meer. Aangezien het lekker warm is besluiten we een duik te nemen in het meer. IJskoud! We weten niet hoe snel we er weer uit moeten klimmen om ons op te warmen in een hot tub. Onze vingers en tenen tintelen ervan, heerlijk!
Nieuw Zeeland kent een aantal 'Great Walks', twee daarvan hebben we gewandeld en al eerder over bericht de 'Abel Tasmnan track' en de 'Tongariro Crossing'. De 'Routeburntrack' die we nu op het oog hebben is er daar ook een van. Het is een 3-daagse tocht door het prachtige Mount Aspiring National Park. We lopen het eerste deel van de tocht en wandelen door prachtige regenwouden omhoog met uitzicht op met sneeuw bedekte bergen.
De laatste dagen staan we op een camping aan het Lake Tekapo. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht op de hoogste toppen van het land, met de hoogste Mount Cook (3754 meter). Vlakbij de camping zijn Hotpools, warme zwembaden waar we lekker kunnen relaxen en spelen.
Als we uiteindelijk na een kleine 3 weken weer thuis zijn, hebben we heel wat afgereisd. Het Zuidereiland blijkt groot te zijn. Groot qua omvang, groot qua natuur en bezienswaardigheden. Dit was onze tweede vakantie op dit eiland, maar nog hebben we vele dingen niet gezien. Maar onze nieuwsgierigheid naar dit deel van het land is goed bevredigd. We weten nu iets beter hoe ons land eruitziet en dat wilden we graag.
Thuisgekomen is het nog steeds prachtig weer en met nog een 2 weken vakantie voor de boeg genieten we ook weer van het leventje hier. Lekker strand, zee en een pizza eten op het strand. Lekker hangen bij het zwembad, boekje lezen en een wijntje drinken. Nog even 'niks'.
View Vakantie Zuidereiland 2013 in a larger map
