Het is alweer een jaar geleden dat we naar Nieuw-Zeeland vertrokken. Wat vliegt de tijd voorbij!
Maar wat is tijd een raar iets. Want zo terugkijkend vinden we eigenlijk dat het 'allemaal toch best meeviel'. Maar er zijn vele, vele momenten en dagen geweest dat we het ook heel moeilijk gehad hebben. En misschien zelfs wel een periode waarin we dachten: "Als ons gevoel nu niet gauw veranderd moeten we toch serieus over terug gaan nadenken". Toen ook al wel beseffend dat het daarvoor nog te vroeg was, maar toch...
Het is een bewogen jaar geweest met veel ups en downs en het heeft ook behoorlijk wat stress gekost. Zeker als je ook de hele periode voorafgaand aan de komst hier in Nieuw-Zeeland meerekent. Want de beslissing zelf was zeker ook stressvol evenals het hele zakelijke gebeuren regelen.
Het besluit om te vertrekken uit Nederland en ergens anders opnieuw te beginnen is een van de grootste beslissingen uit ons leven geweest. Want hoe spannend, mooi, leuk en wellicht vooral beter, het ook lijkt om ergens anders opnieuw te beginnen, het daadwerkelijk ook te doen is een ander verhaal.
We hebben vooral ook erg veel achter moeten laten; familie, vrienden, een vertrouwde omgeving, je kunnen uitdrukken in je eigen taal, het gemak van je leventje dat je gewend bent, de sociale voorzieningen, je toekomstbeeld van een leven in Nederland.
En hoewel we uiteindelijk de beslissing genomen hebben en dachten dat het voor ons goed zou zijn, zeker weten doe je het niet en tussendoor zijn er vele moeilijke momenten en twijfels op je weg.
En natuurlijk speelt daar ook in mee dat je allerlei mensen 'meeneemt' in je keuze om te emigreren en daarover ook emoties voelt. Vrienden en familie waren niet altijd blij met onze keus. Ze moeten ons missen. Ze voelen zich wellicht 'in de steek' gelaten? En de opa en oma's zien hun kleinkinderen niet meer van dichtbij.
En natuurlijk zijn er ook je eigen kinderen die ook maar mee moeten in onze beslissing. En als je dan hier bent en ziet hoe moeilijk ze het soms hebben voel je je erg schuldig en bezwaard.
En telkens speelt ook de vraag waarom we Nederland dan toch achter ons lieten, samen met al die mensen en ons vertrouwde leven. Want Nederland is toch best een 'prettig' land, waarom zou je dat willen verlaten?
Maar toch hebben we het gedaan, soms 'onderweg' ons afvragend of het al dat wel waard is/was.
Wat ons daarbij vooral bewoog is ons gevoel dat dit nieuwe leven ons 'nieuwe' impulsen zou geven. Want ja, Nederland is een prettig land. Maar ook heel erg vol (teveel auto's, teveel industrie, te veel regels) en het heeft vaak een somber klimaat met weinig zon. We hoopten op meer ruimte, meer natuur, een beter klimaat, meer vrijheid, minder stress. We droomden van een relaxter leven met inderdaad wat 'nieuwe' impulsen om ons leven eens op een andere manier te benaderen. Want een andere cultuur brengt ook een andere manier van tegen dingen aankijken met zich mee. En wij Nederlanders denken al snel dat wij het daar toch eigenlijk maar het beste voor elkaar hebben. Als je in een cultuur zit, in een bepaalde manier van doen is het ook lastig je daar aan te onttrekken. Dan is het leven in een andere cultuur ook wel verfrissend.
Gelukkig zijn vele van onze dromen en wensen zoals hierboven beschreven ook 'in vervulling' gegaan.
Wat ons allen wel het meest bevalt is toch het wonen in dit prachtige land. Het geeft ons een innerlijke rust, geluk en vrijheid die we in Nederland niet meer zo ervaarden
. Alle mooie natuur onder handbereik, een zonnig en mild klimaat die het ook vaak mogelijk maakt om die natuur in te gaan en een sfeer waarin mensen zich niet zo snel druk maken, er veel minder geregeld is en het leven zich dus wat relaxter
afspeelt. Bijna iedere dag voelen we wel geluksmomenten over het wonen hier. Bijvoorbeeld tijdens het hardlopen langs de kust, wanneer we uitkijken vanuit onze eetkamer over de zee met zijn steeds wisselende zeegezichten, wanneer we in het weekend even tussendoor gaan wandelen en meteen langs prachtige rotskusten
lopen. 10 Maanden per jaar lekker buiten kunnen eten, regelmatig het 'vakantiegevoel' hebben omdat je makkelijk op een doordeweekse dag naar het strand kan na school/werk en even kan zwemmen. En als je wil neem je je hamburgertje
mee en gooi je die op de bbq
die vrij te gebruiken zijn en in het park staan bij het strand.
En wanneer we dan bijvoorbeeld zoals afgelopen vrijdag onze kinderen zien spelen in een enorm weiland met uitzicht op eilanden en zee en we zien hoe ze rollend van de bult naar beneden komen, merken we daadwerkelijk dat dit land 'vrijheid' geeft.
Dit alles maakte gelukkig veel goed. Want het eerste half jaar was erg moeilijk met name voor Floor en Kitty. Hoe mooi het hier ook was, Kitty miste alle vertrouwdheid van haar leven in Nederland en de familie en vrienden. Floor had erg veel moeite met haar vriendinnen en leventje uit Nederland achter te laten en hier aangekomen het zich goed uitdrukken in het Engels. Op een voor haar goede manier, zodat ze ook 'bij de groep hoort'. Ze kwam natuurlijk ook midden in een schooljaar waar groepjes al gevormd waren. Ze was erg moe in het begin van alles en ging met weinig plezier naar school. Dan duurt een dag wel lang he... Maar eigenlijk na de zomervakantie hier, haar schoolkamp en de start van de sporten, waar ze het goed doet, voelt ze haar zelfvertrouwen groeien en begint ze nu ook 'vriendinnetjes' mee naar huis te nemen.
En zo merken we ook dat het emigratieproces voor iedereen in een ander tempo verloopt. Ook dit moeten we accepteren en is het voor ons belangrijk dat we onderling op elkaar afgestemd blijven.
Nu na een jaar kunnen we wel stellen dat het emigratieproces in een wat rustiger 'vaarwater' is gekomen. En inderdaad is dit land en deze plek langzaam ons 'thuis' aan het worden.
Ondanks dat blijft het gemis van vrienden en familie het meest lastige punt. Wanneer mensen dichterbij emigreren zal dit zeker anders zijn, maar Nieuw-Zeeland.....verder kan eigenlijk niet. En dat blijkt lastig. En dat zal ook niet veranderen in de jaren die gaan komen. Dit speelt bij vlagen ineens op.
Ons emigratieproces is zeker nog niet 'afgesloten'. En zo hoorden we pas nog via Hildeke van Nederlanders die nu na 6 jaar toch weer terug gaan naar Nederland. Alles kan dus, en aan het feit dat wijzelf ons leven zo omgegooid hebben weten we dat het ook zeker nooit uit te sluiten is.
Maar vooralsnog bevalt ons dit land goed. En zeker als we dan weer lekker in het zonnetje allen bezig zijn ervaren we telkens weer hoe gelukkig we ons hier voelen.
Hopelijk zullen we over een tijd volmondig kunnen beamen dat deze beslissing goed is geweest!
