Merry Christmas

Harry en Jos

Zo, na enige hulp ben ik ook zover dat ik een paar lettertjes kan schrijven. Hier is alles erg mooi en wij worden onwijs verwend door Kitty en Roeland en door de kinderen. Het weerzien was heerlijk en het is niet in woorden weer te geven. Tranen van vreugde, ja vreugde. Ze zijn voor ons idee al weer groter geworden.

We hebben in een paar dagen al veel mooie dingen gezien. De natuur is hier heeel mooi. Het strand met rotsen dichtbij dus de kinders konden vandaag lekker in zee zwemmen. Ook de bossen zijn van een heel andere orde als bij ons. Tropisch en boeiend. De zee is heel dichtbij en niet koud met veel zeilbootjes. Jongens, het is voor mij niet mogelijk dit land te beschrijven,. Daartoe moet je grotere capaciteiten hebben. Misschien dat we t.z.t. met woord iets verder komen. Kortom wij genieten met volle teugen van iedereen en alles.

Devenport    -    Waitekere Ranges   -    Muriwai Beach    -    Tiritiri Matangi

vakantie

De zomer vakantie is begonnen. Afgelopen donderdag hebben Bas en Anne hun laatste schooldag gehad en op vrijdag Floor. De laatste weken van school stonden niet meer echt in het teken van leren, maar vooral veel activiteiten. Naar de lolly fabriek, naar de ijs fabriek, naar het museum, naar een natuurlijke verwarmd zwembad, en op school films kijken, sporten en veel spelen. De kinderen waren wel moe en zijn echt aan vakantie toe.

De afgelopen weken stonden ook in het teken van Nederland. Zo zijn we naar de mannen hockey wedstrijd Nieuw Zeeland – Nederland geweest, voor de Champions Trophy die in Auckland gehouden werd. Voor diegene die de wedstrijd op televisie gezien hebben, wij waren diegene die zo veel herrie maakten (vooral Bas en Floor) en met een oranje vlag aan de boarding stonden. Hier in Nieuw Zeeland hadden diverse mensen ons op tv gezien. Uiteindelijk werd het 3-3 wat vooral voor Nieuw Zeeland een goede prestatie was. En in de kranten stond dat het bere spannend was en dat het publiek (wij dus!) erg fanatiek en luidruchtig was.

Hoewel het voor Sinterklaas onmogelijk is om ook naar Nieuw Zeeland te komen, werden we toch nog verrast door 2 grote pakketten met kado's.  Cholcolade letters, pepernoten en marsepein uit Eindhoven en kado's met een heel lang gedicht uit Huissen.  Nogmaals super bedankt hiervoor!

Vorig weekend hebben we met 60 andere Nederlanders, of vrienden van Nederlanders,de jaarlijkse Christmas Hike gelopen. Een Nederlander, Jos, organiseert dit al 9 jaar. Als we ons verzamelen in Bethells Beach zien we veel lange, grote mensen en blonde kinderen. Ja, het zijn Nederlanders! De Bus brengt ons naar Muriwai en vanaf daar lopen we via een prachtige wandeling, over smalle paadjes, langs de steile ruige rotskust terug naar Bethells Beach. Uiteindelijk hebben we 3½ uur gelopen en onze kinderen doen het enorm goed. Anne voorop.

Voor meer foto's klik HIER!

Afgelopen vrijdag nacht zijn Harry en Jos aangekomen. Hoewel het midden in de nacht was hadden we toch besloten de kinderen mee te nemen en al snel kwamen opa en oma de vertrekhal in voor een emotioneel weerzien. Het is verbazingwekkend hoe fit en wakker ze zijn en hoe weinig last ze hebben van de lange vlucht en bijbehorende jetlag. Het worden hele bijzondere 3 weken!!
Het volgende bericht schrijven ze zelf!

wennen

Wat betreft ons “gewone leven”. Dit is aardig zijn gangetje aan het gaan. We wonen alweer een aantal weken in ons huis en we zijn druk aan het 'klussen'. We zijn begonnen met Floors kamertje. Opnieuw muren, bureau, deuren en bed schilderen en ze krijgt nieuwe gordijnen. Het ziet er nu al een stuk gezelliger en frisser uit. Wel belangrijk om je huis eigen te laten worden, dat het meer naar je eigen smaak is. De bedoeling is dat de kamers van Bas en Anne ook gedaan worden en dan zo het hele huis door. Want alles is in een bruinige kleur geschilderd, die wij niet zo mooi vinden. Verder zijn we aan het nadenken over een gashaard en kasten in de woonruimte. Maar dat kost (veel) geld en is dus nog even de vraag. We hebben vele leuke plannen voor ons huis, maar hebben teveel wensen ook anderszins (een boot, reisje naar de Cook eilanden etc) dus dat wordt lastig allemaal tegelijk. Mmmmm, 'klagen met gezonde botten' noemen ze dat in goed Nederlands. Hoe zou dat in het Engels zijn? De spullen/dozen zijn over het algemeen wel uitgepakt. En er is enige ritme in ons leven met school. We genieten enorm van onze buiten-leefruimte. De kinderen zwemmen bijna iedere dag in het zwembad. Vooral Anne is een echte waterrat. Weer of geen weer, ze springt er in. En dan lekker in het zonnetje weer opwarmen, of als de zon niet schijnt in een warm bad.

De kinderen doen het echt supergoed qua taal en school. Anne leest al net zo goed Engels als haar leeftijdgenoten die Engels als moedertaal hebben! Ze was getest en ze hadden nog nooit een kindje gehad dat zo snel dat kon. Nou dan zijn we toch als ouders best even trots eerlijk gezegd. En emotioneel, want zorgen daarover hebben we ook. Anne is altijd op sociaal gebied wat meer op zichzelf. Ze heeft nog niet heel veel aansluiting met vriendinnen, maar dat was in Nederland vaak ook wel het geval. Zij is niet zo snel met zelf aansluiting zoeken en wacht wat af en speelt ook graag alleen. Meestal 'wacht' ze tot kinderen op haar afkomen en vervolgens is dat dan haar 'beste' vriendin. Ze vind de school wel leuk en in de groep hoort ze er echt wel bij. Na de zomer (winter voor jullie) start ze in een nieuwe groep en we denken dat het dan iets makkelijker is voor haar om opnieuw bij een groepje te horen. Maar zoals gezegd, het heeft geen prioriteit voor haar.

Bas doet het ook erg goed. Hij heeft het rekenen nu weer op het hoge/goede nivo van zijn groep. Dat is best knap want rekenen in het Engels is een stuk moeilijker. Hij heeft een half schooljaar overgeslagen, na de zomer komt hij in het laatste schooljaar van de basisschool. Hij is in schriftelijke taal altijd ietsje minder als met rekenen, maar ook daar gaat het eigenlijk ook gemiddeld tot nu toe, wat gezien de 2 maanden dat ze nu op school zitten eigenlijk ook niet slecht is. Verder is hij druk met schoolatletiek. Hij is eerste in zijn leeftijdsgroep met sprint, hoogspringen en verspringen en mag meedoen met een toernooi hiervoor tussen scholen hier in Auckland. Hier is hij heel trots op.

Vandaag was deze 'interschool atletics day' en Bas is derde geworden met hoogspringen, verspringen en 4e met sprint. Een geweldige prestatie voor hem zelf, zijn school als geheel was tweede.

Verder zit hij in het schoolvoetbal team. En  is hij uitgekozen door zijn klasgenoten als 1 van de 5 kinderen uit zijn klas om naar Rangitoto te gaan. Een eiland hier voor de kust. Het is een soort excursie, maar ook bewustwording, want ze moeten daar 'opruimen', dus zwerfafval opruimen. Je gaat er met de ferry heen en het is een heel leuk wandeleiland. Je hebt prachtige uitzichten op de zee en de stad. Hij was uitgekozen omdat hij 1 van de kinderen was die erg veel inzet dit jaar had getoond! Geweldig toch hoe ze daar hier mee omgaan. Niks geen Nederlandse mentaliteit van ‘iedereen moet aan alles mee kunnen doen, anders is dat zielig’, niks geen polderen, nee gewoon diegene belonen die het op zijn/haar gebied verdiend heeft! En je mag best ergens bovenuit steken. Iedereen heeft wel iets waar die goed in is, dus een ander weer bij iets anders. Goed voor ieders zelfvertrouwen en toch met aandacht voor elkaar.

Bas met onze 2 buurmeisjes, die zoals te zien ook hebben meegedaan en bij de eerste drie zijn gekomen.


Ook Floor doet het prima qua taal. Ze is al naar een hoger groepje gegaan met Engels en waarschijnlijk heeft ze de extra ondersteuning volgend jaar niet meer nodig. Verder vind ze al aardig haar weg met haar klasgenoten. Ze is uitgenodigd voor 2 verjaardagsfeestjes en wat dat betreft is dat voor haar altijd een goede graadmeter, want zij leeft van haar sociale contacten! Ze mist nog steeds haar vriendinnen uit Nederland heel erg. Ze heeft nog veel contact met haar beste vriendinnen. Verder natuurlijk via mails, Facebook en Hyves. Dus dat is prima. Tegenwoordig toch een uitkomst die modern communicatie middelen (globalisering). Ze vind het wel fijn wonen hier in NZ en in het huis, maar zou willen dat deze vriendinnen dichter bij haar waren.

Op 17 November hebben we  Kitty's verjaardag gevierd.  Een vreemd idee, jarig zijn met mooi weer.  En ook  's-ochtends een gek idee dat je zeker weet dat er geen 'onverwacht' bezoek zal komen.

Maar gelukkig waren er heel veel leuke kaartjes uit Nederland, e-mails en telefoon.  En 's-avond lekker gegeten met de familie Witteveen. Het is een gezellige dag geworden.

Verder ontmoeten we telkens meer mensen via school, uit de buurt en via sport. Ook hier gelukkig gewoon veel aardige mensen. Het kost tijd om weer echt goede contacten op te bouwen, maar het begin is er.

Over 2 weken komen opa en oma (vader en moeder Kitty) alweer hierheen. Ons eerste bezoek. We verheugen ons allemaal erop. Fijn om hen weer te zien, tijd met elkaar door te brengen en ze natuurlijk al het moois hier te laten zien. Kerst komt eraan. Heel vreemd. Het hele gevoel daaromheen klopt niet. Warm weer, lang licht, bomen en bloemen in bloei, kerst in 'juni'? Dat zal nog wel even duren voor we daaraan gewend zijn. Anne vond het maar gek dat Sinterklaas niet hier kon komen. Hij heeft toch een boot?! Maar de kerstman....nee die bestaat niet. Vliegende herten? Nee, dat was wat teveel.
We hebben maar een combinatie van Sint en kerst gemaakt. Wel lootjes getrokken, maar dan onder de kerstboom. Mensen van twee culturen he.

Alhoewel met ups en downs, doet de tijd veel goed voor allen. De 'ups' op de momenten dat iedereen lekker bezig is, we buiten in de natuur zijn en we genieten van dit geweldige land en relaxte leven. De downs natuurlijk door het gemis van iedereen, het feit dat ons leven behoorlijk op zijn kop gezet is en de energie die het kost om onze weg weer te vinden.  Maar het leven is goed hier. En zo merken we dat deze emigratie voor ons gelukkig een omhoog gaande lijn heeft.

White Island

Nieuw-Zeeland ligt op 2 aardplaten, namelijk de Pacifische plaat en de Australische plaat, die langzaam ten op zichte van elkaar verschuiven. De negatieve gevolgen hiervan zijn regelmatig in het nieuws: de aardbevingen bij Christchurch. Maar het behoort ook tot één van de meest interessante en actieve vulkaangebieden ter wereld. Voor de kust van het Noordereiland ligt White Island; hier hebben we aan den lijve ondervonden welke enorme aardkrachten er vrijkomen. Hiervoor zijn we naar Whakatane gereden (zeg Fakatane), aan de westkust van het Noordereiland bij de Bay of Plenty. Het is 4 uur rijden, en we overnachtten op een mooie camping pal aan zee.

We hadden op een strak blauwe lucht gehoopt, echter het is wat bewolkt. De temperatuur is prima en op de boot is het lekker, vooral met onze hoofden in de wind op het voordek. White Island is in de verte zichtbaar, met de witte wolk erboven, die de naam van het eiland verklaard. Langzaam wordt het eiland groter en als we na anderhalf uur varen arriveren bij de ‘haven', blijkt hoe groot de vulkaan in werkelijkheid is. Stoom komt uit de vulkaanmond tevoorschijn, het lijkt wel of alles in brand staat. White Island is de top van een grote vulkaan in zee, volgens schatting 150.000 tot 200.000 jaar oud en de meest actieve vulkaan van Nieuw-Zeeland. De hoogte vanaf zeeniveau bedraagt 321 meter , maar vanaf de zeebodem gerekend reikt de kegel maar liefst 760 meter de hoogte in. De totale landoppervlakte meet 2,4 bij twee kilometer. Een belangrijk deel daarvan wordt ingenomen door het kratercomplex, daarnaast wordt het landschap gekenmerkt door sterk geërodeerde en gekleurde bergen; het vlakke deel is net zo kleurrijk als de bergen en her en der komen rookpluimen uit de grond tevoorschijn.

De boot kan niet aanmeren in de haven. Daarom wordt het anker voor de kust uitgegooid en worden we met rubberboten naar een kleine pier gebracht. Voordat we beginnen aan een wandeling van twee uur over het eiland, volgt een briefing. Het valt niet mee om bij de les te blijven, want de eerste indrukken zijn overweldigend. Op de boot zijn helmen en gasmaskers uitgedeeld, verplicht om het eiland te mogen betreden en regelmatig nodig vanwege de overweldigende stank. De wandeling voert langs enorme stoomwolken, kolkende modderpoelen, borrelend grondwater en hete grond; in combinatie met een voortdurende gerommel vanuit de vulkaankrater en de constante, penetrante geur van rotte eieren, maken deze wandeling onvergetelijk en spannend.

We komen langs gaten waar stoom met kracht wordt uitgeblazen. Het klinkt als lawaaierige stofzuigers. Rondom het gat is het prachtig fluorescerende geel van de zwavelkristallen. We mogen even de handen bij het gat houden om te voelen hoe warm het is. Door de harde wind en de enorme stank is het onmogelijk om het kratermeer te zien, we zien alleen maar witte stoom. We eindigen de rondleiding bij de resten van een mijnwerkersdorpje, dat in de begin van de 20ste eeuw hier gebouwd is voor mijnwerkers die hier werkten, echter de arbeidsomstangidheden waren dusdanig dat rond 1930 het eiland weer onbewoond werd. Als we in de rubberboot stappen zwemmen 2 zeehondjes voorbij, genietend van het warme zeewater. Als we weer terugvaren, hoofden in de wind, is de enige conclusive die we kunnen trekken: Wat een natuurgeweld!!

Als we later dat weekend terug zijn, zien we hoe Nieuw Zeeland wereld kampioen rugby wordt en vieren we dat ietwat Nederlands mee, door met toeters vanaf ons balkon te toeteren en te schreeuwen. Echter het blijft erg rustig in onze buurt. En het enige wat we buiten horen is de echo van onze eigen toeter. Je hoort wel een hoop mensen, maar eerder in de huizen zelf waar ze samen de wedstrijd bekijken en beleven. We vroegen ons nog even af of het wellicht eraan lag dat wij, omdat Floor even aan het bellen was met een vriendin en wij dus de wedstrijd even opnamen en 5 minuten later bekeken als live, gingen toeteren na een score van NZ en in het echt dus eigenlijk Frankrijk gescoord had!?!

In de stad is het een stuk drukker, maar toch is de manier waarop de mensen hun vreugde uiten erg anders als in Nederland, Spanje of Italie. Ze zijn enorm blij en heel erg trots op hun sporters en land, maar blijven beleefd, netjes en zwaaien eerder met hun vlaggetje, zeggen dat het 'awesome' is,  als dat ze nu brallend van het bier, springend in de gracht (nederland) of toeterend en schreeuwend (italie) door de stad rijden. Ook in het stadion zitten de Franse en NZ supporters gewoon allen naast elkaar en omarmen elkaar 'gebroederlijk'. De enorme massa mensen die alles bekijken en meevieren is ook in dit land groot.  Mooi, die cultuurverschillen en overeenkomsten! Maar naarmate de mensen echt beseffen dat de titel binnen is, de avond en dagen vorderen, barst ook hier het feest echt los, met dansende mensen, rare hoedjes en dan toch ook die brallende mensen. Pfffff...geukkig.....anders was onze 'culture shock' wel erg groot ;)!

Pizza

Het is op dit moment voorjaarsvakantie. De kinderen hebben 2 weken vrij en zijn aan het spelen, spelen en spelen. Op de regendagen spelen ze in hun pyama’s met al hun “nieuwe” speelgoed wat uit de verhuisdozen is gekomen, en als het maar even zoning is, gaan de zwembroeken en bikini’s aan en springen ze in het zwembad, of spelen ze op het grote schoolplein. Hoewel het veel regent, was het weekend wel mooi weer. Julia (ons nichtje) is 2 dagen komen logeren. Op zondag middag zijn Hildeke en de kinderen komen eten.

We hebben de pizza oven voor het eerst uitgeprobeerd. Hout in de oven, aansteken en wachten tot de oven gloeiend heet is. Dan de zelf gemaakte pizza’s voorin de oven, even wachten, en dan een heerlijke pizza. Ging prima. Gezellig met wijntje, chips en pizza rond het zwembad. De kinderen speelden en zwommen en wij kletsten. We hadden ook onze kleine "pool/voetbal" spel buiten gezet. 's Avonds was de halve finale rugby Nieuw Zeeland - Australie, die we met z’n allen op de bank hebben gekeken. Nieuw Zeeland heeft gewonnen en zit in de finale, en gaan volgens ons gewoon wereldkampioen worden. Hoewel al heel lang de beste van de wereld is dit alweer 24 jaar geleden. Kortom een prachtige dag!

WE ZIJN VERHUISD!!

Na 80 dagen in een klein appartementje geleefd te hebben, zijn we dan uiteindelijk verhuisd naar ons nieuwe huis. Afgelopen donderdag is het huis van eigenaren over gegaan. Nadat we eerder al de hypotheek getekend hadden was er op die donderdag geen rede om bij een notaris te verschijnen. Het geld werd getransfered van eigenaar en het huis is op onze naam gezet, terwij de kinderen op school zaten, Kitty boodschappen deed, en Roeland op het werk zat. Vrijdag ochtend, nadat de kinderen naar school zijn gegaan, en de boel in ons tijdelijk onderkomen was opgeruimd en schoongemaakt, vertrokken we naar Mairangi Bay. Het huis was helemaal leeg en de eigenaren klaar om te vertrekken. Na de sleutel overdracht (eigenaresse gaf sleutel aan ons) konden we het huis in. Helemaal leeg en wachtend op onze spullen.

Rond half 12 kwam er een klein verhuiswagentje met 2 verhuizers erin. Waar is onze container? Alle spullen zijn in de haven overgepakt in een kleinere container en in dit vrachtwagentje. Door de douane inspectie zijn veel dozen opengemaakt en gecontroleerd of ze schoon zijn en vrij van zaden, zand of andere mogelijkheden om vreemde planten/dieren Nieuw Zeeland in te krijgen. Alle dozen waar tent spullen, kerst spullen, of tuin spullen in zaten zijn gecontroleerd. Gelukkig met het juiste resultaat. Toen de kleine container arriveerde konden de verhuizers beginnen met de 400 dozen ons huis in te dragen en wij moesten roepen in welke kamer het moest komen. Achteraf blijken er toch tenten te liggen in onze slaapkamer en speelgoed in de keuken. Tussen 3 en 4 kwamen de kinderen “thuis”.

Bas en Anne al lopend vanaf hun school. Het huis staat 5 minuten van de school af, in dezelfde straat. “Hé, dat is onze kast, en onze tafel” zei Bas verbaasd, en ze rennen alle 3 door het huis heen om alle kamers te zien, en ze gingen ons fanatiek helpen met het uitpakken van de dozen. Hildeke en Julia kwamen ook even kijken en we openden de champagne. Het was zoning, dus Anne en ik namen nog een duik in het erg koude water van ons zwembad. Inmiddels zijn de kasten en bedden weer opgebouwd, de kamers ingericht, en veel dozen uitgepakt. De garage staat nu vol met dozen en papier. Het verhuisbedrijf komt deze binnenkort ophalen. Eindelijk hebben we weer ons eigen stekkie, dat nu langzaam ons nieuwe thuis moet worden.

De afgelopen week was er een van veel dozen openmaken, schoonmaken en alles een plek geven. Heel langzaam komt er wat structuur, openheid en frisheid in het huis. Dat draagt ook bij aan het meer rust krijgen en het gevoel dat dit ons eigen plekje is. De eerste dagen was erg wennen aan alle nieuwe geuren, geluiden en ervaringen. Maar we hebben een echt famillie- en leefhuis gekocht. Vanuit de eetkamer uitzicht over de zee. Regelmatig zitten we met z'n allen omgedraaid aan tafel te kijken wat er allemaal te doen is, omdat dan weer iemand roept; "he, een kitesurfer" of "he, een zeilboot". Prachtig dit steeds wisselende landschap. We ontdekken ook nog steeds welke eilanden we allemaal zien, omdat het dan ineeens zo helder is, dat we echt ver kunnen kijken. Voor mensen die het mischien leuk vinden op te zoeken op google maps. We zien Tiritiri, het vogeleiland waar we al eerder over schreven, de Coromandel, Great Barrier Island, uitlopers van Rangitoto Island. En verder kijken we uit over de huizen onder ons in onze wijk.

Ons huis heeft 3 slaapkamers voor de kinderen, met een eigen badkamer voor hen. We hebben een master bedroom, met inloopkast en eigen badkamer voor Roeland en mij. Er is een grote open keuken met eetkamer, een zitkamer met haard, een binnenpatio waar alles omheen ligt, een studeerkamer, een 'naai' kamer voor Floor, alles op de eerste verdieping. Dan beneden aparte ruimtes, die voorheen verhuurd werden, met een eigen deur, oude douche, wc en keukentje, een opknappertje voor over een tijdje, maar een mooi plekje voor de gasten! Deze ruimte heeft open deuren naar het zwembad, een overdekt plekje voor de tuintafel en een gezellige pizzaoven waar Roeland flink kan stoken. Helemaal klaar voor de zomer dus! En verder een dubbele garage voor zeker 3 auto's en een hoop bergruimte. Kortom; ruimte genoeg.

Het is weer een mijlpaal in dit hele avontuur. Een nieuwe stap in het leven en wonen in dit andere land. Gek voelt het af en toe wel. Nog wat onwennig. Het gevoel lijkt wel altijd iets achter de feitelijkheden aan te 'hobbelen'. Maar alle voorwaarden om nu ons leven verder op te bouwen zijn er. En met de zomer in het vooruitzicht en het eerste bezoek van opa en oma en het nichtje Maartje van Roeland, die nu op wereldreis is, hebben we er veel zin in. Met de kerst met z'n allen om de tuintafel.......

En voor de mensen die ons ook ernaar vragen via mail of deze site: de kwartfinales van de rugby world cup zijn gespeeld. Aankomend weekend de halve finales en die week erna de finale. Nieuw-Zeeland speelt de halve finale tegen  Australie, de 'derby' waar iedereen het over heeft en naar uitkijkt.
De andere halve finale is Frankrijk tegen Wales.

Fisher & Paykel Healthcare

Na 10 weken werken heb ik een aardig idee gekregen over het bedrijf, de collega’s en mijn rol binnen de organisatie. Het geeft mij tevens een goede kijk op de cultuur in een echt Nieuw Zeelands bedrijf. Fisher & Paykel is begonnen in Nieuw Zeeland in 1934 als een importeur van koelkasten en wasmachines. In 1938 is F & P gestart met de productie van eigen koelkasten en wasmachines. De betrokkenheid in de medische wereld begon in de late jaren 1960. Er werd een prototype ontwikkeld van het huidige product voor gebruik bij patiënten die extra zuurstof nodig hebben in de intensive care. In 2001 is Fisher & Paykel Healthcare opgericht onafhankelijk van de wasmachines en koelkasten. Een van de doelen is om het bedrijf iedere 5 jaar te verdubbelen, wat tot nu toe heeft geleid tot een organisatie van 2200 medewerkers wereldwijd, waarvan 1700 hier in Auckland. De omzet is dan ook wereldwijd, met de hoogste omzet in de USA, en dan in Europa.

Even deze korte geschiedenis om aan te geven hoe de organisatie cultuur is ontstaan, die ook past bij een Nieuw Zeeland’s bedrijf. Zoals jullie vast hebben opgemerkt is Nieuw Zeeland een eiland en heel ver van alles en iedereen verwijderd. Gevolg daarvan is dat ze alles zelf verzinnen, ontwikkelen en maken. Hiervoor hebben ze zelfs een afkorting: DIY (Do It Yourself). Dat is ook goed te merken in het bedrijf. Alle systemen en processen worden opnieuw verzonnen, terwijl die allang ergens anders op de wereld verzonnen zijn, en met succes geimplementeerd. Gelukkig zijn ze wakker aan het worden en proberen nu meer naar andere bedrijven te kijken. Onderdeel van die strategie is ook het aantrekken van mensen van andere medische bedrijven in de wereld. Zo is mijn baas overgekomen uit Amerika, ik uit Europa en hebben we een derde Amerikaan aangetrokken, die ook Europese ervaring heeft.

Verder is over het algemeen het leven hier goed! Mooi weer, mooie natuur, niet te veel mensen, en over het algemeen emigranten die een ander leven willen. Ook dit is kenmerkend voor de cultuur. We beginnen vroeg, werken best wel hard, maar als het half vijf is, is het tijd voor andere zaken, zoals familie, natuur, vissen, sport etc. En tijdens het harde werken is er geen tijd om zich heel druk te maken. Terwijl er bij product problemen in mijn vorige bedrijven een behoorlijke paniek was, blijft hier iedereen wat onderkoeld en duurt het daardoor ook even voordat er actie wordt ondernomen. Het bedrijf werkt niet met bonussen of anderzins, maar de medewerkers worden beloond door promotie, groei, waardering, maar geen vette bonussen (wel jammer). Het bedrijf groeit heel gestaag doordat er over het hele vlak hard wordt gewerkt, men zich niet onnodig druk maakt, en niet extra hard werkt voor het halen van een bonus. De grote vraag is dan ook: Wat werkt op de lange termijn beter!! Terwijl de crisis bij andere medische bedrijven allang is toegeslagen (ik ken er ten minste 2), is de crisis hier nog niet aan de orde, en groeit het bedrijf rustig verder. Terwijl in mijn vorige bedrijf er hard gewerkt werd aan een paar e-mails die nog naar een baas gestuurd moesten worden om te laten zien hoe hard er gewerkt werd, zitten ze hier allang op een boot een snapper (vis) naar binnen te halen. Misschien toch wel goed, geen bonus!

Zoals op de foto’s te zien is het een prachtig gebouw. We hebben een enorm parkachtig stuk land (de vijver op de foto hoort ook bij het land) met daarop 2 grote gebouwen voor de 2 product groepen.  Aan grond geen gebrek hier. Er wordt een 3de gebouw gebouwd dat over een jaar of 2 klaar moet zijn. Het bouwen gaat hier wat minder snel dan in Nederland. In het park lopen overal Pukeko’s, de kenmerkende loopvogels die verre van uitgestorven zijn. De gebouwen zelf bestaan uit grote open ruimten waar de bureau’s van iedereen staan. Iedereen, ook de CEO, zit in deze open ruimtes. Het idee hierachter is dat de communicatie hierdoor bevorderd wordt. Waar ik zit, zit ook mijn hele afdeling. Er is ongeveer plaats voor 50 medewerkers. Voor mij is dat dus even wennen, na meer dan 10 jaar mijn eigen kantoor te hebben gehad.  Er zijn wel voldoende vergaderkamers, waar je kan bellen, je kan terugtrekken of vergaderen. Ondanks deze open ruimte is het toch opvallend stil en wordt er zachtjes gepraat door de telefoon of met elkaar. Al met al een prima bedrijf en voldoende uitdaging om de komende jaren lekker bezig te zijn!!

Morgen is voor ons een grote dag. We gaan dan in ons nieuwe huis wonen. Iedereen verheugd zich er enorm op. We hopen op mooi weer; de kinderen willen namelijk als ze uit school komen meteen in het zwembad springen! Ons volgende berichtje zal dan ook vast gaan over de verhuizing.

Onderwijs, rugby, cultuur, onderwijscultuur, rugbyonderwijs en rugbycultuur

Ik schrijf dit stukje met de televisie aan LIVE vanuit het centrum van Auckland. De afgelopen week ontwikkelde zich langzaam een ‘rugby wk koorts’ over dit land en Auckland. De vlaggen aan de huizen en aan de auto’s bepaalden telkens meer het straatbeeld. De winkels proberen hun producten te slijten door overal een zwart/wit/all blacks ‘sausje’ over te gooien. En er zijn zelfs mensen die hun huis in de kleuren van hun land geschilderd hebben. Het was Rood/wit, want Tonga speelt vanavond de openingswedstrijd tegen de ‘All Blacks’, het nationale team van Nieuw-Zeeland. Nu zijn wij als Nederlanders totaal niet opgegroeid met rugby. Maar denk even terug aan het afgelopen WK voetbal en je weet ongeveer hoe alles in het teken staat van de favoriete sport van dit land en hoe ‘gek’ mensen kunnen worden. En Nieuw-Zeeland is favoriet voor de wereldtitel, dus…. Dus ondanks dat wij geen rugby kenners en liefhebbers zijn, aan de opgewekte en vrolijke wk koorts ontkom je niet. Op de scholen van de kinderen oefenen ze dus de landen en bijbehorende vlaggen, doen ze de Haka, de traditionele dans van dit land die voorafgaand aan de wedstrijd gedaan wordt, krijgen ze rugbyspullen en plaatjes mee en wordt er met gym op school natuurlijk een rugby wedstrijd gespeeld, op blote voeten! Lekker gras en modder tussen je tenen, lekker zweten, rennen, worstelen en je verheugen op alles wat komen gaat. Dus nu vanavond, de openingsavond van het wk, zijn vele scholen vroeg dicht gegaan, zijn mensen vroeg vertrokken vn hun werk en stroomt de stad vol met fans. Roeland zit op dit moment in de auto met de kinderen om het openingsvuurwerk te gaan bekijken vanuit Devenport, de andere kant van de haven van Auckland. Helaas een lange, lange file. Wat dat betreft hebben Hildeke en Ronald het beter, zij hebben een boot! (tja, we hebben al veel voor elkaar maar dat nog niet). Maar de sfeer is uitgelaten. Overal feestende, lachende mensen die zich verheugen. Uiteindelijk is Roeland na een uur file toch maar weer omgedraaid en is hij op een heuvel, op een andere plek aan het water gaan staan met een prachtig uitzicht over de stad. Toen mij gebeld en reed ik in 10 minuten naar hun toe. Tja, als we de stad beter hadden gekend hadden we dat eerder gedaan.

Het vuurwerk is prachtig. Op 6 verschillende plekken (5 verspreid over de stad en 1 op de skytower) een continu en vrijwel gelijktijdig licht en geknal. En aangezien we niet alleen waren, was het een hoop geklap, geschreeuw (go New Zealand! Go Tonga!) en ‘ge-oh’ en ‘aah’. Een heel bijzondere sfeer. En toen snel terug voor de wedstrijd op tv. Naast het rugby hebben zowel de kinderen als ik een goede indruk kunnen krijgen van de (onderwijs) cultuur in dit land. De afgelopen week was op de school van Bas en Anne de cross country wedstrijd en de dag erna een groots opgezette ‘grandparents day’. De wedstrijd speelde zich af op het grote grasveld van de school (start en finish). Alle kinderen van de school kregen een plek om het veld. Een enorme menigte ouders op de banken en het plein. Vanaf de allerkleinsten werd er in groepen gelopen (meisjes/jongens). Eerst alleen een rondje om het veld, de oudere kleuters 2 rondjes en zo oplopend tot 2 rondjes om de school met verschillende behoorlijk steile heuvels erin. Met Bas werd het erg spannend, hij was tijdens het oefenen opgeklommen tot de 11e plaats (de eerste 10 zouden mee doen aan de Aucland scholen wedstrijden). Bas is echt een sprinter, na 1 rondje liep hij vooraan. Maar ik zag al dat hij wat vermoeid werd en de concurentie niet erg ver achter. Dus toen ze weer het plein opkwamen werd het aftellen. Bij plek 8 werd ik zenuwachtig….nu moet het gebeuren….en daar kwam hij met een groepje aan. Maar helaas….weer 11e! Maar wat was ik trots op hem, in die paar weken zoveel geleerd, geoefend en zijn best gedaan. Wie weet komen er ook nog sprintwedstrijden? Want sporten is hier heel belangrijk en zie je ook overal gebeuren. Op school, op het strand, langs de weg. Meestal hebben de huizen ook een aparte ‘fitness’ ruimte, soms dient de garage daarvoor. Het is een onderdeel van het leven hier. De laatste dag van de schoolweek was er ‘grandparents day’. De oma’s en opa’s mochtten op de school komen en de kinderen lieten zien wat ze leerden. Eerst in de klas en later in de gym/toneelzaal. Het begon met het zingen van het volkslied, daarna natuurlijk ook de Haka. 3 Kinderen waren uitgekozen om hun ‘speech’ voor te dragen. Deze hebben alle kinderen gemaakt en al eens voor moeten dragen. Maar nu de beste 3. Het is boeiend te zien hoe ‘spreken in het openbaar’ al een onderdeel is van de allerjongsten. Ze gebaren erbij, mimiek, stemwisselingen. Heel erg knap en goed gedaan! Verder verschillende dansen van de dansgroep, onder andere ‘puppets on a string’, uitgebeeld door een groep ‘poppen’ en de anderen die aan de touwtjes trekken. Een aziatische voordracht van een meisje op een instrument dat ik niet ken, maar ook goed bespeeld. Een zanggroep die ‘Halleluja’ zong. Een enorm afwisselend en over het algemeen boeiend programma. En een enorme diversiteit aan culturen naast elkaar. Aziaten,Zuid- Afrikanen, enorme blonde Zweeds/Nederlands ogende kinderen, kinderen met rode haren en sproeten (Engels), Maori’s, hele mooie meisjes uit India, Thailand, Indonesie, uit Europa van alles wat (Russen, Fransen, Italianen, Portugezen etc.). De sfeer is heel accepterend en respectvol. Iedereen is op enige tijd immigrant geweest, heeft hetzelfde proces meegemaakt en heeft zijn eigen uiterlijk, gebruiken, kleding en 2e taal. De ‘gemeenschap’ is een heel belangrijk onderdeel voor de mensen hier en wordt je continu van bewust gemaakt. Ze zijn trots op hun ‘community’. En op beide dagen had ik dan ook snel aanspraak met andere ouders. Was ik nog wat terughoudend of onzeker over dit eerste contact. Zij gaven meteen hun adres en telefoongegevens en uitnodigingen om op bezoek te komen. Ze zouden ons gezin wel even introduceren in de ‘community’. Overigens was het ene gezin een Braziliaanse man met een Hollandse vrouw, die eerst jarenlang in Portugal hadden gewoond en 16 jaar geleden geemigreerd waren. De andere was een blank gezin (verre Nederlandse voorouders) uit Zuid-Afrika. Zij waren 4 jaar geleden geemigreerd. Om maar even een multi-cultureel voorbeeld te geven. En voor opa en oma; Anne heeft een mooi gedicht voor jullie gemaakt in het Nederlands en Engels. We sturen het op!

Gisteren (zaterdag) was het nog een mooie zonnige dag en zijn Roeland en ik naar Mairangi Bay gereden, onze toekomstige woonwijk. Daar bij het plaatselijke lunch/koffie tentje een ‘take away’ cappuccino gehaald. Het was er gezellig druk. Hierna gestart met lopen via de kustroute terug naar ons appartement in Torbay. Na de lunch met de kinderen naar het strand. En weer gezwommen. Stoer hoor, het water is nog echt koud. En zo wennen we met kleine stapjes aan het leven hier. En eerlijk gezegd; Het bevalt goed!

Lente

De lente is vandaag officieel begonnen. Ietwat vreemd dat deze op 1 september begint, maar dat wordt hier wel overal verkondigd. De temperatuur stijgt heel langzaam en het was al weer een enkele dag 18 graden. Vooral als de zon schijnt is het heerlijk. De zon was afgelopen weekend zo sterk dat we alweer aan het insmeren waren. En aan het eind van de dag toch een rood hoofd.

Op zaterdag zijn we naar Long Bay gegaan. Een prachtig natuurpark aan de kust, waar we kunnen wandelen, spelen in de speeltuin, voetballen op het gras, picknicken aan de eettafels, spelen op het strand en zelfs zwemmen in de zee. Anne en Floor zijn in hun ondergoed de zee in gegaan, hoewel het water nog wel behoorlijk koud is (zwembroeken zitten in de container die ergens op de oceaan rondzwerft). De golven in de Hauraki Bay zijn niet noemenswaardig, en in dit weekend is er geen enkele golf te zien. Heerlijk voor iedereen met een boot. Het is gezellig druk in het park. Er wordt overal gepicknickt en zelfs de barbecues zijn al aan. Hierdoor aangestoken trekken wij ook een lekkere Nieuw Zeelandse Pinot Noir open en genieten van de gezelligheid.

Op zondag gaan we wandelen van Mairangi Bay naar Browns Bay. Dit kan alleen bij laag tij en ook dan is het behoorlijk klauteren over de gladde rotsen. De kinderen vinden dit fantastisch en het is indrukwekkend hoe mooi de kust strook hier is, zo vlakbij ons huis. Voor meer foto's klik op deze link.

Het links auto rijden begint al aardig te wennen. Het is nog maar een keer bijna mis gegaan, toen Roeland regelrecht op een Aziatische vrouw afreed, die zich helemaal kapot schrok. De rotondes, die er veel zijn, zijn makkelijker dan iedereen zegt en zelfs de voorrang regel dat degene in de lange bocht voorgaat leren we al aardig. We stappen nog wel regelmatig aan de verkeerde kant in, zelfs als we van te voren nadenken over waar het stuur zit, lukt het nog niet altijd. Ook Floor, als ze voor in wil zitten, stapt nog wel eens achter het stuur. Maar ze moet toch echt nog 4 jaar wachten voor ze mag beginnen met rijles. Oversteken blijft ook link, aangezien de auto’s echt van de andere kant komen. Het verkeer zelf is druk in Auckland, maar wel relaxed. Inhalen is niet echt mogelijk, aangezien iedereen even hard rijdt, namelijk de toegstane snelheid of minder, en ook alle banen gebruikt worden. Dus op een 4 baans weg rijdt iedereen overal en is inhalen alleen mogelijk als je alle banen gebruikt, en zelfs dan rijd je niet veel harder dan andere. Maar na een paar weken pas ik me al aardig aan, aan de rustige manier van rijden, aangezien het dan net zo lang duurt om ergens te komen en het ook wel lekker relaxed is.

De kinderen zijn in hun tweede week van de school. De eerste week was erg vermoeiend voor allen. Met name Floor was helemaal 'total loss' als ze uit school kwam. Wat een indrukken, continu een taal horen die je nog niet kent, nieuwe klas, nieuwe mensen, het viel niet mee. Zo vertelde ze dat ze tijdens een rekenles pas aan het eind doorkreeg dat de sommen gedeeld moesten worden. Er stonden er tien, dus ze kon er nog net twee maken, die ze ook meteen helemaal goed had gedaan. Ze zei: Als ik had geweten dat ik moest delen, had ik ze echt allemaal wel kunnen maken. En afgelopen maandag kwam ze met een boekje thuis met allemaal teksten over de globalisering en de nieuwe technologien die daaraan bijdragen. Toch geen gemakkelijk onderwerp als je pas net een week op een Engelse school zit. Ze moest allemaal opdrachtten erover maken. Met als gevolg dat mama die avond de eerste tekst in in het Nederlands ging vertalen (7 bladzijden!) en de opdracht uitschreef. De volgende ochtend toch maar even nagevraagd bij de juf, bleek dat ze ook gezegd had tegen Floor dat zij dit helemaal nog niet hoeft te doen, want dat is nog een beetje te moeilijk! Waarop Floor opgelucht zuchtte en mama ietwat vermoeid. Toen hebben we maar met z'n allen besloten dat Floor de opdrachten in het Nederlands maakt (want toch al vertaald), dan leert ze er toch nog wat van. En zo modderen we de dagen door, leren we allen veel, maar blijft alles nog steeds nieuw.

Anne doet het, in tegenstelling tot Floor, enorm goed en makkelijk. Een totaal ander kind. Anne zegt tegen ons: Mama ze praten wel tegen mij, maar ik doe maar wat, want ik versta het toch gewoon niet. En dus gaat ze vrolijk naar school, komt vrolijk terug, vind ze vooral de geweldige speeltuin op de school leuk en maakt ze met enthousiasme huiswerk 's avonds (boekjes lezen en woordjes schrijven), terwijl ze dat eigemlijk helemaal niet hoeft.
Bas oefent iedere dag voor de schoolloop. De beste tien kinderen mogen meedoen tegen de andere scholen van Auckland. Ondertussen staat hij op plek 13, en blijft hij oefenen en leren hoe hij het best de loop kan doen, waar hij moet versnellen en waar hij kan 'uitrusten'. Bas vertelt dat hij school telkens leuker gaat vinden. Qua leren is hij nog wel echt in de introductiefase, rekent tafels onder de vijf (die hij allang gehad heeft en kent), maar in het Engels is het toch weer even wennen en oefent hij meteen zijn taal. Voorlopig vind hij het wel fijn, kan hij in ieder geval ook af en toe een goed antwoord geven.

En zo leven we rustig verder. We verlangen allen naar ons nieuwe huis, onze eigen spullen en het ons nog meer 'thuis' gaan voelen.

School

En toen begon op maandag voor de kinderen hun eerste schooldag! Wat spannend was dat. Op vrijdag de uniformen gekocht en de schoenen. Bas en Anne’s school is iets minder ‘streng’ als die van Floor. Zij mogen sportschoenen onder hun uniform aan. Floor heeft wel erg ‘stevige gezondheidsstappers’. En ze mag geen sieraden om, geen nagellak, geen make-up op en moet de haren opgestoken hebben. Zo niet, krijg je strafpunten! Floor dacht nog ermee weg te komen door redelijk neutrale nagellak op te doen. Ze was nog niet binnen of ze kreeg remover en een watje om het eraf te halen! Dat vond ze toch wel wat minder. Wat dat betreft echt een beetje Brits-conservatief. En deze ‘strengheid’ merk je ook echt wel in de benadering van de leraren en kinderen naar elkaar. Kinderen beleefd, rustig en gehoorzaam. Rennen in de gang? Ik dacht het niet! Je wordt meteen aangesproken dat het niet kan en dat je ‘rude’ (onbeleefd) bent. Pfffff…da’s effe wat anders als de Nederlandse vrijheid, blijheid en ‘we weten zelf wel wat goed voor ons is’. Voor allebei wat te zeggen overigens.
Floor werd verwelkomd door haar lerares en 2 meisjes uit haar klas die haar zouden gaan begeleiden. Het klikte gelukkig meteen goed en Floor voelde zich meteen op haar gemak. De kinderen blijven over tussen de middag en zijn dan om 3 uur uit.

Ook Bas en Anne voor het eerst naar school. Ik was zo supertrots toen ik ze had weggebracht. Ze probeerden al echt terug te praten en namen gemakkelijk afscheid. Stoer hoor! Eenmaal opgehaald raakten ze niet uitgepraat over alle belevenissen. De meester van Bas vertelde dat Bas al goed in het Engels las en toen ik het navroeg bleek hij ook nog het verhaal begrepen te hebben. Wat dat betreft verbazen wij ons telkens weer. Wat gaat dat Engels leren snel. Verder hebben ze geoefend voor een cross-country loop die over een paar weken is. Iedere dag lopen ze met de hele school 1 (onderbouw) of 2 rondjes (bovenbouw). Bas liep voorop het eerste rondje, maar toen bleek dat hij er nog 1 moest! Hij vertelde dat hij morgen toch iets beter moest doseren met zijn energie! En verder hebben ze cricket training gehad van 2 internationals van het Nieuw-Zeelandse team.
Het onderwijs is hier toch echt wat meer gericht op allerlei verschillende gebieden als alleen het cognitieve leren. Sport is zeer belangrijk, maar ook art (drama, tekenen, naaien, schilderen etc. en muziek) Ze proberen zoveel mogelijk te kijken waar jij als individu belangstelling voor hebt en waar je goed in bent en dan stimuleren ze dat. Onze neef Luuk bijvoorbeeld is goed in basketball en krijgt dus onder schooltijd veel uren om te trainen, wedstrijden te spelen etc. Zo is hij deze hele week weg op een scholen basketball toernooi. Floor wil proberen op haar school volgend jaar in de drama klas te komen. Deze krijgen dan meer uren om te oefenen voor voorstellingen en musical aan het eind van het jaar. Ze moet daarvoor wel auditie doen. Dus even afwachten of haar Engels dan al goed genoeg is.
Kortom; de eerste schooldag zit erop en weer een mijlpaal is genomen!

Buitenleven

Na alle commotie rondom de twee koudste dagen sinds jaren en de gevallen sneeuw in Auckland (slechts natte sneeuw in de City, maar in Wellington echt een dik pak), is het de afgelopen week en weekend stralend weer geweest. De temperatuur ligt meestal rond de 15 graden. En aangezien Auckland op ongeveer dezelfde hoogte ligt als Lissabon, is de zon hier erg krachtig en is het meteen erg warm. Dan weet je ook waarom ze er hier eigenlijk mee ‘wegkomen’ dat de huizen meestal slecht geisoleerd zijn, enkel glas hebben en soms geen c.v. Brrrr…. En dan lopen ze hier ook nog gewoon in korte broek (de schoolunifomen hebben zelfs geen lange broeken/rokken) en soms op slippers of zelfs blote voeten! Ze doen gewoon of de winter niet bestaat lijkt het wel. En meestal is dat ook zo.
Maar goed; aangezien we niet meer op huizenjacht hoeven, de auto’s gekocht zijn en de verjaardagen van Floor en Roeland gevierd, konden we weer mooie uitstapjes maken.
Donderdag 18 augustus met de kinderen een deel van de 3000 kilometer lange 'coastal walk' gelopen. Bij Long Bay op een paar minuten rijden van ons appartement. Als je op de dia show klikt kom je op onze picasa site en kun je de foto's in het groot zien

Op zaterdag zijn we naar Tiritiri geweest; een eiland voor de kust van Auckland, dat bekend staat om zijn vogels. Het bleek een waar paradijs. Wat een mooie bossen, uitzichtten en vogels! De kiwi zou er ook moeten leven, maar die hebben we niet gezien. Wel een andere weinig voorkomende vogel. Al wandelend genoten we van de bos- vogel en zee geluiden.

Zondags met Hildeke en de 2 nichtjes een wandeling gemaakt. In totaal ongeveer 10 kilometer, maar flink gestegen en gedaald. Anne heeft de heenweg met Sanne voorop gelopen. De terugweg ietsje minder hard, maar wel ales zelf gelopen. Supertrots waren we. Kortom; 2 hele dagen buiten in de meest onbedorven en prachtige natuur. Heerlijk!

Mijn verjaardag

Op 14 augustus was mijn verjaardag, het was heel leuk. Toen ik uit bed kwam, kwam ik de kamer binnen en was alles versierd. Even later kwamen papa, mama, Bas en Anne binnen en belde opeens iedereen. Ik had telefoontjes van m’n beste vriendinnen en van opa en oma’s. Na de telefoontjes gingen we cadeautjes uitpakken. Ik kreeg allemaal mooie kaarten van iedereen uit Nederland. Ik kreeg van papa en mama een bedelarmbandje van Pandora met een NZ blaadje eraan (de silverfern). Het staat voor nieuw leven. Daarna kreeg ik van Bas en Anne een hele leuke zomerse pyjama. Van oma Ans kreeg ik een hele mooie paspop. Na de cadootjes kwam de familie Witteveen een taartje eten. Van hun kreeg ik een naar lavendel ruikende pittenzak en leuke stofjes om mee te naaien. Daarna had mama nog een verrasing voor Julia, Sanne en mij. We mochtten een manicure houden voor onze nagels. Dus gingen we naar de mall en daar naar een nagelstudio. Onze nagels werden heel mooi gedaan.
Met het avondeten gingen we naar een Italiaans restaurantje in de stad. Het was heel lekker en gezellig! Na het eten gingen we nog heel even bij Hildeke koffie drinken en weer naar het apartementje. Het was een hele leuke verjaardag!

Maar wel jammer dat niet iedereen erbij kon zijn.
Xxx Floor

Huis

De meesten van jullie weten het al per e-mail; we hebben een huis gekocht! Een heel bijzondere mijlpaal. En mischien ook leuk om even te vertellen hoe dat hier is gegaan. Je hebt hier namelijk veel verschillende manieren waarop een huis op de markt wordt aangeboden en waarop je het kan kopen. Heb je in Nederland alleen het onderhandelen via de makelaar, hier heet dat ‘negotiation’. Maar je kan een huis ook onder ‘tender’ of ‘auction’ verkopen/kopen. Ons huis was onder ‘auction’. Dit hield in dat we geen idee hadden hoeveel ze voor het huis wilden hebben en je dus alleen afgaat op je eigen kennis over de huizenmarkt (toch redelijk beperkt), de wijk, hoeveelheid grond etc. en wat je er dus voor zou willen bieden. De verkopende makelaar gaf wel enige richtlijn door te vertellen voor hoeveel het huis ernaast verkocht was of door te zeggen dat hij dacht dat het toch wel zus of zoveel waard was, maar verder…??? Er staat een auction datum vast en dan mag je dus op die dag met anderen die belangstelling hebben gaan bieden. Je hoort ook pas op die dag zelf het minimumbedrag van waaraf de biedingen beginnen. En toen ging het plots nog weer anders, want er was iemand die een bod had gedaan, die geaccepteerd was door de eigenaren en toen werd de auction vervroegd en hadden we ineens nog maar drie dagen om ons te bezinnen! Dus op de dag zelf een behoorlijk nerveuze Roeland en een redelijk relaxte Kitty (ja het is ook wel eens andersom ;)) naar het makelaarskantoor toe en geen idee wat ons te wachten stond. Stonden we met een groep van zo’n 30 mensen in een halletje, niet eens een officiele ruimte, de voordeur stond open! En iedereen kan horen wat je biedt. Dan is er een auctioneer, die begint met het bod dat was ingebracht en dan gaat hij iedere keer omhoog met een bepaald bedrag en mag je je hand opsteken, aan je neus friemelen, knikken, hummen en dergelijke en dan weet hij dat je dat bedrag ervoor wil bieden. We hadden samen een bedrag afgesproken waarboven we niet meer wilden gaan en ik zou bieden. Uiteindelijk waren we nog met 2 partijen over en hebben wij het hoogst geboden! En dan sta je na een half uur weer buiten en heb je een huis gekocht! Erg vreemd voelden we ons toen even. Bij Hildeke maar even onder het genot van champagne bijgekomen van alles. Mochten er mensen zijn die ons huis nog niet gezien hebben of het adres willen hebben dan mail ons even. In ieder geval hebben we uiteindelijk gekozen voor een huis dicht bij de scholen, redelijk gunstig voor Roeland’s werk te bereiken, dicht bij Hildeke (zo’n 5 minuten rijden) en met een lekkere grote buitenruimte. We kunnen er per 1 oktober in, dus nog even geduld voor ons. Maar een behoorlijke mijlpaal is gezet.

Naast de belevenissen rondom de huizenjacht, maken we natuurlijk ook dagelijks dingen mee die ons verbazen en verassen vanwege de andere cultuur. Roeland hoorde vandaag op de radio een mooie samenvatting/anecdote: Amerika’s grote nieuws is de dreigende bankroet, in Noorwegen is er een grote aanslag, London staat op zijn kop, er wordt gevochtten en in Nieuw-Zeeland…..? Daar is het nieuws van de dag: dat de rugby shirts van het rugbyteam (er zijn wereldkampioenschappen hier in September en het is de nationale sport hier) toch wel erg duur zijn! Daar kan je echt om gevraagd worden op het werk; Wat vind jij daar nou van?! Nou eh……
Maar wij vonden het ergens toch ook een mooie afspiegeling van dit land en het leven hier. Want als je zou willen ontstressen van alle ‘wereldse’ zaken is dit ‘the place to be’. No worries, mate! Mensen maken zich hier niet zo druk, ze leven gewoon lekker door, genieten van hun buitenleven, het klimaat, de boot, het surfen, het sporten etc. En verder ….. zijn ze toch echt een (groot) eiland, waar het leven zich engzins afgezonderd heeft van de ‘rest van de wereld’. En die mindere stress merken wijzelf toch ook echt wel iedere dag, in het verkeer, in de winkels, in het contact tussen mensen. Heerlijk!

Weekend

Door de week ‘rommelen’ de kinderen en Kitty telkens wat aan. Soms in het huisje, waar de kinderen zich vermaken met het meegenomen speelgoed. En soms, als het een mooie dag is naar het strand. De kinderen zijn zo enthousiast dat ze uiteindelijk in de onderbroeken in de zee staan.

Hiernaast natuurlijk het ‘kleine’ huishouden, de was droogt buiten aan de lijn, in de wind en zon zo droog. En de boodschappen gaan al weer wat sneller. De weg ernaar toe ook met minder verkeerd rijden.

En verder blijft onverminderd het zoeken naar ons eigen plekje. Het is toch lastig in zo’n korte tijd een goede beslissing te nemen. Aan de ene kant willen we de tijd nemen. Aan de andere kant willen we graag een eigen plek, want dan kan er iets meer regelmaat en rust komen in ons leven. En kunnen de kinderen ook nieuwe sociale contacten maken. De kinderen gaan nu nog niet naar school, omdat we nog niet weten in welke wijk dit zou moeten. Gelukkig was het deze week sowiezo vakantie hier, dus dat is nog niet zo erg. Anne en Bas doen het prima. Ze spelen en leven hun leventje gewoon door. Roeland went langzaam op het werk. Maar Floor en Kitty hebben het soms toch ook wel moeilijk. Tja, allebei types die het fijn vinden om vanuit rust en stabiliteit te leven. En dan is zo’n emigratie toch wel een ietwat heftige stap. En Floor is echt een ‘sociaal’ meisje die haar vriendinnen nog steeds erg mist en nu nog even niet voor zich ziet hoe haar leventje straks zal zijn. Ze ziet ook nog wat op tegen het naar een nieuwe school gaan en nieuwe contacten leggen. Maar iedere dag is weer een nieuwe. En zo wisselen heel fijne en prettige dagen en momenten zich af, met soms moeilijke momenten voor een ieder.

Het weer is ons in de weekenden telkens goed gezind. Zaterdag nog wat bewolkt en fris, maar wel droog. En op zondag een stralende zon en helderblauwe lucht. We proberen telkens op deze dagen met de kinderen uitstapjes te gaan maken. Zodat we ook een beetje een vakantie gevoel hebben. Op zaterdag dan ook naar de ‘Waitekere Ranges’, ten westen van Auckland. Prachtige oerbossen, waar we lekker doorheen wandelen. Heerlijk in die rust. De kinderen vermaken zich met klimmen, klauteren, beesten zoeken en het actieve buiten zijn doet ons allen goed. Op zondag naar Rangitoto Island. Het vulkanische eiland voor de kust van Auckland. Eerst met de ferry ernaar toe. En dan wandelen naar de top. Onze Anne doet het geweldig. De hele klim en terug wandelt ze prima door. Toch ook weer een kleine mijlpaal voor ons gezin. Want dan zijn we toch weer iets mobieler. De uitzichten zijn telkens prachtig. En op deze dagen voelen we ook wel weer dat dit land ons veel te bieden heeft qua buitenleven en natuurschoon. Dit was een van de redenen waarom we hierheen wilden gaan!

En zo komt er zelfs in deze periode ook enige gewenning. Aan het land, aan het ritme van dit leven, aan het eten en aan het werk.

Aan het werk

Afgelopen maandag is het ‘gewone’ leven begonnen. Roeland is naar zijn werk gegaan. Fisher & Paykel Healthcare ligt in het zuiden van Auckland en is zo een 30 km rijden. Echter ze hebben ons al gewaarschuwd, de enige file in heel Nieuw Zeeland staat op die weg. Gelukkig valt het mee. In de ochtend is het 30 a 40 minuten rijden en in de avond is het 40 tot 60 minuten rijden. Het is echter schoolvakantie, dus misschien wordt het nog wel erger. Het is een leuk en gezellig bedrijf, met een hele goede werk cultuur. Het bedrijf maakt medische producten voor beademing tijdens acute zorg in het ziekenhuis, of obstructieve slaap apnoe voor de thuiszorg, en is goed georganiseerd. Roeland komt dus in een redelijk geoliede machine terecht, wat voor de verandering best wel prettig is. Het jaarlijkse feest is van het werk is gepland voor begin augustus, dus wat dat betreft hebben we een goede timing.

Voor Kitty stond de week toch vooral in het teken van huizen zoeken. Huizen in de kust-streek, die weinig grond hebben, maar wel in de goede wijken liggen qua bereikbaarheid en scholen, maar ook mooie huizen verder het binnenland in waar er veel meer grond bij zit. Het is erg moeilijk kiezen, maar uiteindelijk hebben we een huis gekozen in Campbells Bay waar we verder mee willen gaan.
Het weer is gedurende de week weer minder geworden. Redelijke temperatuur, maar veel, heel veel, regen. Vandaag is het ook nog redelijk koud geworden, zo een 10 graden, wat voor Auckland bijzonder koud is.Nu, dinsdag ochtend 8:30, is het 3 graden.  Dacht je dat de Nederlanders klagen over het weer, dan kunnen ze er hier ook wat van. Ze vinden het veel te koud. En dan te bedenken dat het hier winter is en dat we ook al enkele dagen in onze hemdjes in de zon hebben gelopen! Tja, alles is relatief. Gelukkig wordt het de komende dagen en in het weekend weer stralend weer, zodat we dan weer leuke uitstapjes met de kinderen kunnen maken.

Afgelopen vrijdag avond zijn we naar het basketball van Luuk gaan kijken. Hij speelde een toernooi met zijn school, om zich te plaatsen voor de Nieuw Zeelandse school kampioenschappen. Ook in Nieuw Zeeland zijn er grote jongens die basketballen. Je ziet ze niet op straat, maar plotseling allemaal tegenlijk in een sporthal. Luuk heeft gewonnen en zich geplaatst voor de landelijke scholen kampioenschap. Op zaterdag zijn Floor en Bas naar nog een wedstrijd gaan kijken. Luuk traint ongeveer 12 keer per week voor basketball. Hij zit namelijk ook in het jeugdteam van de New Zealand Breakers, het proffesionele basketbalteam hier. En hij zit ook nog in het New Zeelandse jeugdteam. Pffffff…. En Hildeke maar op en neer rijden naar al die trainingen.

Op zondag zijn we Auckland in geweest. Eerst naar de haven, waar de jachten liggen te pronken en de cafeetjes gezellig vol zitten. De winkels zijn hier op zondag altijd open. We gaan de Sky Tower in, waar we een fantastisch uitzicht op de stad en de natuurlijke haven hebben. Delen van de vloer zijn van glas, waardoor je op het glas loopt terwijl je 200 meter naar beneden kijkt. Waaghalzen springen met een touw de toren af, en anderen lopen geankerd over de top van de toren.

En dan is het weer maandag en is de derde week voor ons aangebroken. De vermoeidheid van de jet lag is gelukkig weg. Maar echt gewend zijn we nog niet. Alles is nog vreemd en onwennig. Boodschappen doe ik uren over, omdat ik alle etiketten lees om te kijken wat het nou precies is, omdat ik moet zoeken waar wat ligt en omdat een komkommer, die we toch veel aten in Nederland en lekker goedkoop waren, hier enorm veel geld kost en ik dus eenmaal gekozen producten ook weer terugbreng. Links rijden gaat op zich wel, maar regelmatig staan we aan de verkeerde kant van de auto om in te stappen. En vooral bij het afslaan van een rotonde of het nemen van een bocht, moet je opletten niet te gaan ‘spookrijden’. Mais in blik verkopen ze hier niet als losse stukjes, maar of als een maispapje, of als een kolfje. Brood en kaas zijn toch iets minder lekker als in Nederland, daarentegen is het fruit weer overheerlijk. Koffie kunnen ze niet maken en drinken ze zelf ook niet zo veel, dus drinken we deze regelmatig bij Hildeke, die tegenwoordig een echt espresso apparaat heeft. En de meegenomen winterkleding komt van pas op de regenmomenten, maar een uur later schijnt de zon en heb je het veel te warm. Laagjeskleding is dan ook de beste manier om je te kleden hier. Zo kun je regelmatig je weer aan en uitkleden van vestjes of t-shirts. Omdat het hier 4 seizoenen in een dag is. Etc. etc.

Maar aan de andere kant; we beginnen de weg al een beetje te kennen hier, neemt Floor de telefoon al aan in het Engels, en noemt Bas de rotonde in het Engels een rounda-tonde. Hahaha, half Nederlands en met een half been al een beetje Engels!

Tja, een avontuur is het…en dat is een understatement!