Tongariro Crossing

In het midden van het Noordereiland liggen een aantal hoge, nog actieve vulkanen, gegroepeerd in 2 gebieden.  Mount Ruapehu (2797 m), en het andere gebied met Mount Ngauruhoe (2291 m) en Mount Tongariro (1978 m). De Mount Ruepehu is ook wel bekend als Mount Doom, voor diegenen die 'in de ban van de ring' zijn.
De laatste vulkanische uitbarsting was in 1997, echter nu nog steeds is er veel activiteit om en rond deze hoge bergen. Een van de “great walks” loopt rond deze vulkanen en de Tongariro crossing is een onderdeel van deze 4 daagse tramp. Deze crossing is tevens een van Nieuw Zeelands mooiste en beroemdste dagwandelingen.

De totale lengte van de wandeling is bijna 20 km en tijdens de wandeling klim je 900 meter. Al lang hadden we deze wandeling op onze lijst van “must-do” staan. Echter vanwege onze pas 8-jarige Anne, de afstand van de wandeling en de klim zagen we er steeds weer vanaf.
Maar na het goed lezen en bestuderen van de wandeling, na vele verhalen van mensen die het hadden gelopen en vanwege de zeer goede weervoorspellingen, besloten we uiteindelijk toch te gaan. Om de afstand wat minder te maken voor Anne boeken we een hut op 13 km, zodat de wandeling wat beter te doen zou zijn. Het gevolg was wel dat Kitty en Roeland behoorlijk wat bagage mee moesten nemen.

De avond voor de wandeling slapen we in een leuke lodge, geheel gericht op mensen die deze hike maken. Dus ook het gemak van een busje dat ons naar het begin van de wandeling brengt en het zelfde busje die ons weer ophaalt aan het einde. We zetten de wekker op kwart over 5, aangezien de laatste bus om 6:15 vertrekt!

De bus zit vol, echter het is muisstil, vanwege de voorafgaande spanning, maar waarschijnlijk ook het vroege uur. Als we de tramp beginnen is de zon nog niet op en hangen er wolken in de bergen. Het is behoorlijk fris nog en aangezien we in een berggebied lopen op uiteindelijk zo'n 2000 meter hebben we alle kleren aan die we hebben meegebracht. Het landschap is erg open, amper nog bomen, enkel grassen, struikjes en rotsblokken.  Na het eerste uur door een mooi landschap te hebben gelopen, beginnen we met de eerste klim richting de zuidelijke krater. Het is dat we de maan zien, anders zouden we denken er op te lopen! Er is geen begroeiing, alleen maar rotsen van lava, en zwart, bruine stenen. Een heel apart en uniek landschap. In het binnenste van de eerste krater (South Crater) is het zo plat als Nederland. Als we de eerste top bereiken is het behoorlijk koud, je staat hier op een soort richel met uitzichten alle kanten op, maar dus ook een constante wind. Het uitzicht is fantastisch. We zien in de verte een ander vulkaan (Mount Egmond) en we menen zelfs de zee te kunnen zien. Het blijkt eens te meer dat we een perfecte dag hebben gekozen qua weer. We zien alleen maar blauwe luchten en het is kraakhelder. Door het klimmen en het zonnetje dat er door begint te komen krijgen we het vanzelf warmer. En als we op de hoogste top aankomen is het echt warmer, aangezien we dan in de luwte van de wind zitten. We vinden het tot dan toe al een fantastische wandeling, maar wat blijkt, het mooiste deel moet nog komen.

Turquoise meertjes, door de vulkanische stoffen zo gekleurd en stoom uit gaten in de grond. Als we uiteindelijk aan de andere kant van de krater komen hebben we wederom een fantastisch uitzicht, maar nu naar het noorden, naar Lake Taupo. En dan, na 13 km en 900 meter klimmen, bereiken we de hut. Het is een prima hut en we slapen in een kamer met z’n vijven naast elkaar, wat de kinderen natuurlijk erg gezellig vinden. Er is stromend drink water, gasfornuizen en een gas kachel. Als de dag toeristen verder naar beneden lopen, en alleen de mensen die in de hut slapen overblijven, wordt het aangenaam rustig. Dan komt Sally binnen, met haar 2 dochters. We kennen haar van de school van de kinderen en via de buren. We zijn eerder door hun uitgenodigd om met hun boot mee te varen. Samen met nog 2 gezinnen spelen de kinderen buiten in het gras tot dat de lucht vol staat met ontelbaar veel sterren. Als iedereen rond 8 uur op bed ligt, want allen moe en al pikdonker buiten door het gemis aan kunstmatig licht, wordt het stil op de berg.
De volgende dag is het alweer vroeg op en we zien de zon opkomen. De laatste 7 km is bergafwaarts, met telkens mooie uitzichten op Lake Taupo. Ons busje staat op ons te wachten om ons terug te brengen naar de auto, die ons vervolgens weer terugbrengt naar huis. Wat een mooie tocht, wat een natuur, wat een avontuur.....wat een land!!

Alle foto's:

1 april, herfst!

Soms zeggen mensen ons, na het lezen van de website, “het lijkt wel een grote vakantie”!

En er zijn vele, vele dagen dat dit inderdaad ook wel klopt. Een van onze redenen om naar dit land te verhuizen was onze wens om vaker het “vakantie” gevoel te hebben in ons dagelijks leven. Vandaag was er weer een waarop dit makkelijk waar gemaakt kon worden. Roeland net terug van een zakenreis uit Amerika en Mexico, met een lichte jetlag, was niet te porren voor ‘klusjes’ of uitstapjes. En met een 21 graden en een heerlijk zonnetje besloten we tot een rustig dagje rond ons huis.

Ons filmpje gemaakt vandaag geeft zoal weer wat we gedaan of vooral niet gedaan hebben, maar geeft wellicht ook een beeld van wat we bedoelen als we het hebben over het ‘vakantie’gevoel.

Het is bijna niet te geloven dat het hier al officieel herfst is. We merken het aan het feit dat de dagen korter worden, ’s ochtends later licht en in de avond eerder donker. Maar aan het weer merken we weinig. De afgelopen 12 dagen was het stralend weer, dus iedere dag buiten eten, spelen, sporten. Zelfs boodschappen doen wordt een ‘feestje’ als je door het zonovergoten landschap rijd en in je korte broek door de winkel loopt. Denken jullie maar even aan de afgelopen ‘lente’ week in Nederland! Hoeveel blijer ga je door het leven met licht, zon en warmte?!

Roeland zoals gezegd net terug uit andere landen, ervaarde wederom wat een rustige stad Auckland is in vergelijken met bijvoorbeeld de miljoenenstad Los Angeles, met zijn smog en eindeloze industrie en snelwegen. Maar ook een ‘onbekende’ stad als Tijuana (Mexico) met 2 miljoen (!) inwoners, met sloppenwijken, slechte wegen en armoede, maakte indruk. Wat hebben we het goed!
En wat is het hier relatief rustig! Gewoon je auto gratis parkeren, vrijwel altijd plek, is een van die dingen waaraan je het merkt. Maar ook de vriendelijkheid waarmee mensen je telkens gedag zeggen tijdens een ochtendwandeling, het rustig kunnen oversteken op een zebrapad, het genieten van een kop koffie of lunch met je vriendinnen op een doordeweekse dag (met Hildeke en een vriendin afgelopen woensdag, de hele zaak vol met vrouwen ehm!, waarbij gezegd dat ik de enige niet werkende ben op dit moment!) En niemand die het raar of te luxe vind dat je het doet. Juist niet! Geniet van het leven en maak je vooral niet druk is hier het levensmotto.

Natuurlijk, de hele verhuizing heeft een hoop ‘stress’ opgeleverd en een hoop moeilijke momenten. Natuurlijk is dat geen ‘vakantie’. Maar het gevoel dat dit land ons geeft in ons innerlijk brengt soms de tranen in de ogen van geluk. Zoals Roeland vanochtend had toen hij om 7.30 uur na zijn vlucht weer thuis arriveerde. Op ons balkon luisterend naar de wind in de bomen, de krekels, de fluitende vogels en de glinsterende zee op de achtergrond als uitzicht. Welkom thuis!

Nog even een ‘grappig’ filmpje om te laten zien hoe druk Roeland is geweest afgelopen week en hoe ‘slecht’ hij het had met zijn huurauto. Niet slim overigens om dan door de woestijn te gaan rijden zonder pet en zonder zonnecrème. Mieke, een lucifer is hij nu echt wel!